Rozdział 11. Apaszka-Niewidka, Diament Wskrzeszenia i Czarna Szminka.

Czarodzieje, Czarownice, synowie Minister Magii!

Przybyłam z 10 stronnicowym rozdziałem. Starałam się jak najbardziej potrafiłam, by wyszedł jak najlepszy. I wydaje mi się, że jest całkiem spoko. Dość dużo się dzieje, więc na to narzekać nie możecie :D. Jak zawsze mogło być lepiej, ale jestem zadowolona.

Scena z Willem i Christo sprawiła, że mój mózg wyparował.

Nie dziwcie się, że dalsza część rozdziału jest taka chaotyczna :D.

Cóż, w tym rozdziale dotrwaliśmy do 200 strony w Wordzie.

Dwa. Zero. Zero.

To więcej, niż napisałam pozostałych rzeczy łącznie :D.

Ale tak serio, to kocham tych bohaterów. Ostatnio żyję tylko nimi. Za tydzień rozdziału pewnie nie będzie, ale pochwalę się przed wami moimi rysunkami Wielkiej Czwórki i nie tylko. Poza tym jestem na dobrej drodze odnośnie drugiego dodatku :D. Dodatkowo ostatnio myślałam nad delikatną zmanią zakładki „Bohaterowie”, więc szykuje się dużo nowości.

Ale mam nadzieję, że mimo rzadszego dodawania rozdziałów ktoś tu jeszcze jest :D. Jeżeli tak, to proszę o meldunek.

Dzisiejsze pytanie na punkty domów:

Jakiego jedzenia z Harry’ego Pottera chcielibyście spróbować i dlaczego?

To chyba tyle. Jakbym o czymś zapomniała, to napiszę w kolumnie :D.

Wasza

Okej

* * *

- AAAA! JORDAN, ZABIJ TO, ZABIJ TO! AAAA… NA MERLINA, JORDAN, ZABIJ TO!!! ZAKLINAM CIĘ!!!

Raja wskoczyła na jedno z krzeseł i mocno zacisnęła powieki, dalej szepcząc coś o śmierci.

Jordan ze spokojem spojrzał na spokojnie idącego obok uwalonych pod oknem ubrań Jamesa pajączka. I nie ruszył się z miejsca.

- Raja, to tylko pająk – stwierdził spokojnie chłopak.

Jordan i Raja dostali zadanie znalezienia Jamesa. Rzecz jasna, najpierw udali się do jego pokoju. Wpuścił ich do środka wszechwiedzący inaczej Matthew, który burknął coś, po czym wrócił do pisana eseju. Postanowili poczekać na Jamesa – w końcu kiedyś będzie musiał tu wrócić. Para starała się być cicho, ale w pewnych sytuacjach jest to niemożliwe.

- WIEM, CO CI SZKODZI GO ZABIĆ?!!! – odwarknęła dziewczyna mocniej zaciskając powieki.

- Nigdy nie zrozumiem, czemu się ich boisz, Księżycu Mojego Życia.

- ZABIJ, DO JASNEJ CHOLERY, POTEM POGADAMY.

- Kobieto, możesz łaskawie umilknąć? Rozumiem, iż twoja arachnofobia wzbudza w tobie dziwne, zwierzęce instynkty, ale to nie oznacza, iż możesz się tak głośno wysławiać. Próbuję napisać esej, a i tak toleruję waszą obecność. Z góry…

- WAL SIĘ, MATTHEW! MAM CIĘ, KURDE, GŁĘBOKO GDZIEŚ!

Kujon zmarszczył nos, patrząc na dziewczynę jak na dziwnego przedstawiciela homo nie-bardzo-sapiens. W przeciwieństwie do Xawiera, on opuszczał pokój tylko, gdy musiał iść po coś do biblioteki, albo na lekcje. Miał bardzo za złe Jamesowi fakt, iż ten ma gości. Nawet gdy samego Jamesa w pokoju nie było.

 Raja nie mogła zobaczyć spojrzenia Pana Wszystko-wiem-najlepiej, gdyż jej oczy wciąż były zaciśnięte. Jordan złapał jakiś podręcznik i ruszył w kierunku pająka.

─────────────────────────────────────────────────────

Wąż Grzegorz bardzo lubił ciepłe miejsca.

Jednym z takich miejsc, choć dopiero dziś je odkrył, był stos ubrań jego przyjaciela. Wąż Grzegorz nie bardzo rozumiał, po co przyjacielowi są ubrania, po co w ogóle ludziom są ubrania, ale ich kupki idealnie nadawały się na jamę dla węża takiego jak wąż Grzegorz.

Wąż Grzegorz spał pod ubraniami, gdyż uważał to za coś dużo bardziej sensownego niż wkładanie ich na siebie.

Mimo to zwierzęcy instynkt węża Grzegorza dał mu znać o pewnym nowym osobniku na jego terytorium. O ile ludziów wąż Grzegorz jeszcze jako tako tolerował, tak osobniki mniejsze, zdecydowanie ludziami nie będące, naruszając jego przestrzeń osobistą narażały się na pewne nieprzyjemności.

Wąż Grzegorz wysunął język i powąchał.

Ten osobnik był mały. Bardzo mały. A tak się złożyło, że wąż Grzegorz, pomimo trawienia myszy od Czcigodnej Pani Sharon, nigdy nie przepuszczał okazji do najedzenia się na zapas.

─────────────────────────────────────────────────────

Z ubrań Jamesa leżących pod oknem momentalnie coś wystrzeliło, złapało pająka i zacisnęło na nim zęby. Pająk pękł z cichym „pyk”.

To był wąż. Niezbyt duży, ale wąż.

Jordan z trudem powstrzymał się, aby nie wrzasnąć.

Wziął głęboki oddech.

- Raja – powiedział ze strachem. - Może… no nie wiem… nie otwieraj na razie oczu?

Jak w każdej takiej sytuacji, Raja uchyliła powieki, gdy tylko usłyszała, iż ma tego nie robić. Jednak zamiast wrzasnąć, dziewczyna odetchnęła z ulgą.

- Ufff… nie ma już pająka – powiedziała.

Jordan przeniósł wzrok na dziewczynę.

- Czekaj… bardziej się boisz pająków niż węży?

Raja wzruszyła ramionami.

- Jak na mój gust to jest Pantherophis Guttatus – odezwał się Matthew, podnosząc wzrok znad eseju. – Niejadowity. Możecie teraz umilknąć?

Jordan nie za bardzo wiedział, co odpowiedzieć, więc wbrew własnej woli zastosował się do polecenia okularnika.

Raja zeszła z krzesła i przypatrywała się z zaciekawieniem wężowi. Wąż robił to samo w stosunku do niej.

Drzwi do pokoju otworzyły się i wszedł przez nie James.

- O cholera – mruknął, gdy zobaczył Grzegorza łypiącego na Raję i Jordana, który starał się powoli wycofać z miejsca akcji.

Co cholera? – spytał wąż Grzegorz, patrząc na niego niezrozumiale.

- Jordan? Raja? Co tu robicie?

Jordan nadal patrzył na węża ze strachem, więc nie raczył odpowiedzieć. Raja za to odwróciła się do niego i wyjaśniła:

- Czekaliśmy na ciebie. Zaraz spotkanie odnośnie sam-wiesz-czego.

James westchnął i spojrzał na czerwony ołówek w ręku. Świetnie. Tylko tego mu teraz brakowało.

Wsadził go sobie za ucho.

- Możemy tego tam nie nazywać? Kojarzy mi się z Voldkiem.

Raja zerknęła na węża.

- Ta – mruknęła. – Nie spytam skąd on się tu wziął. Idziemy?

Czy to twoi pszszszyjaciele? – spytał wąż Grzegorz Jamesa.

- Tak.

Ssspytaszszsz, czy mają szszszczury?

- Przecież już dziś jednego zjadłeś. Od Sharon dostałeś.

Czcigodna Pani Sssharon to na razie moja ulubiona twoja pszszszyjaciółka.

- James, nie chcę się wtrącać, ani nic, ale… czy ty gadasz z wężem? – spytał Jordan z przerażeniem w oczach.

- Nie – odpowiedział okularnik z uśmiechem. – Skąd ten pomysł?

- Wiesz… raz ty syczysz, raz on, utrzymujecie kontakt wzrok… A. To był sarkazm.

- A to ci odkrycie, Krzysztofie Kolumbie.

- Po pierwsze, Krzysztof Kolumb odkrył Amerykę – powiedział Matthew przemądrzałym tonem. – Ale myślał wówczas, że są to Indie i nikt przed śmiercią nie raczył mu powiedzieć, iż się myli. Po drugie fakt, iż mój współlokator, James Potter, jest wężousty nie powinien nikogo dziwić, zważając na to, iż jego ojciec również posiada taką umiejętność. A teraz ponownie wnoszę o wasze opuszczenie tego pomieszczenia.

- Ta jest, kapitanie – mruknęła Raja.

- Wiecie co…? Ja muszę tylko jeszcze pójść w jedno miejsce, okej? – spytał James, podchodząc do biurka i wyjmując z niego czarną buteleczkę. Raja mogła się prawie założyć, iż jego twarz przybrała bardziej różową barwę niż zazwyczaj. – Spotykamy się tam, gdzie zawsze?

- Tak.

James podszedł do węża i wyciągnął w jego kierunku rękę. Grzegorz wiedział, co zrobić – wpełzł na nią i owinął się wokół nadgarstka.

Jordanowi zadrgała powieka.

- On idzie z nami?

Czarnowłosy kiwnął głową.

- Jak na razie to ze mną.

- Ale potem dołączy?

Czarnowłosy ponownie przytaknął.

- Bosko – jęknął chłopak.

─────────────────────────────────────────────────────

Słońce chyliło się ku zachodowi, więc Aline zeszła z łóżka i wyjęła pędzle.

Miała wielką ochotę namalować coś wesołego, coś, dzięki czemu nie potnie się tej nocy.

Ustawiła sztalugę, bowiem takową miała, przy oknie, ignorując dziwne spojrzenie Maggie i Alexa, którzy najwyraźniej mieli się zaraz zamiar pocałować.

Żołądek Aline wykonał dziwny obrót.

Nie chodziło jej o to, że miłość ją obrzydza. Miłość wydawała się być nawet fajnym uczuciem, byle tylko nie była jednostronna. Miłość sprawiała, że człowiek nie czuł takiej głupiej pustki w okolicach mostka, która przypominała trochę czarny kłębek, w której kumulowały się wszystkie negatywne emocje. I z której czasami wybuchały wstęgi ciemnego światła, które chyba jednak ze światłem nie miało nic wspólnego. I wówczas całe ciało stawało się taką pustką, czarną i zimną. Albo odwrotnie, całe ciało ogarniał ból, jakiego nigdy indziej nie da się poczuć. I wtedy ma się ochotę płakać w jakimś ukrytym miejscu po wsze czasy.

Czasami jednak pustka zmniejszała się do rozmiarów główki od szpilki i wtedy wydawało się, że człowiek staje się lżejszy i szczęśliwszy. Ale to wcale nie oznaczało, że kłębka tam nie było. Z jednym, nieostrożnym słowem mógł wybuchnąć i wtedy wszystko mogło wrócić do normy.

W tym momencie miał on wielkość odwłoku mrówki. Był mały i nic nieznaczący, a Aline chciała narysować coś ładnego i wesołego.

Wyjęła pędzel i zamoczyła go w pomarańczowej farbie. Mimowolnie zerknęła w stronę Maggie i Alexa, którzy postanowili jednak rozmawiać, a nie kleić się do siebie.

Maznęła półokrąg, który w jej wyobraźni natychmiast stał się słońcem. Chciała sięgnąć do czarnej farby, ale jej ręka natrafiła na pustkę.

No tak. Ze względu na różnorodność kolorystyczną jej dzieł ten kolor skończył się dwa dni temu.

Westchnęła i wsadziła pędzel do żółtej farby. Na płótnie utworzyła się piękna mieszanka pomarańczy i cytrynowej żółci.

Pędzel Aline ślizgał się po płótnie. W miarę, jak zachód nabierał kolorów, rodziła się w niej pewna nadzieja, zupełnie nie pasująca do idei zachodów słońca, które zazwyczaj oznaczają koniec.

Może i ona nie będzie samotna do końca życia? Może… może znajdzie kogoś, kto ją zrozumie i komu będzie mogła powiedzieć wszystko? Jej idiotyczna siostra odpadała, to rzecz jasna.

Maznęła czerwoną farbą przez środek kartki.

Zmarszczyła brwi, a kłębek w jej piersi urósł.

Jak ona może znaleźć kogokolwiek, kto będzie dla niej życzliwy, co? Przecież spaliła już wszystkie mosty. Wszyscy mają ją za samotniczkę z wyboru, nienawidzącą świata.

Zresztą… mieli rację. Aline taka była.

Ale czy aby na pewno z wyboru?

Pamiętała, jak w pierwszej klasie przyjaźniła się z Melanie. Miały być nigdy, kurna, nie rozłączne. Planowały, że jak Mel będzie mieć dzieci, to chrzestną zrobi Aline, a jak Aline, która już wówczas nie chciała mieć dzieci, założy galerię, to zarobki przeznaczą na podróż dookoła świata dla ich obu.

Ale coś się pochrzaniło po wakacjach w drugiej klasie. Mel coraz częściej zaczęła gadać z Luizą, z którą wówczas Aline miała jeszcze całkiem dobre stosunki, coraz rzadziej miała czas dla Aline. W pewnym momencie Mel „wymsknęła się” jakaś tajemnica Aline przed całą klasą. Potem Mel udawała, że nic się nie stało. A potem… całkowicie ignorowała metamorfomaga. Zaczęła traktować Aline jak powietrze. Ona zyskała wielu znajomych, a Aline została sama.

I taka sytuacja trwała po dziś dzień.

Aline poczuła, jak kłębek powiększa się do wielkości pięści i nagle zupełnie straciła ochotę na rysowanie.

Tu niekoniecznie chodzi o to, ze ona nie lubi być sama. Bardzo, bardzo lubi. Już dawno stwierdziła, że jej własne towarzystwo odpowiada jej znacznie bardziej niż innych. Tyle, że czasami wciąż się zastanawiała, jak by się jej historia potoczyła, gdyby nie ta zdradziecka suka. Gdyby w pierwszej klasie zaprzyjaźniła się z kimś innym, ba!, gdyby miała lepsze stosunki z siostrą.

Pewnie by była innym człowiekiem.

Aline nawet nie zauważyła, jak Alex i Margaret się wynieśli.

Spojrzała na płótno i westchnęła.

Naprawdę potrzebowała tej czarnej farby.

Drzwi się otworzyły.

- Hej – przywitał się James Potter trochę nieśmiało. – Tak myślałem, że cię tu znajdę.

Aline policzyła do trzech, zanim się odwróciła. Ten gość strasznie ją wkurzał.

Uniosła brwi, czekając na jego wyjaśnienie, po co tu przylazł.

- Przyszedłem oddać ołówek – usprawiedliwił się chłopak, wskazując na czerwony przedmiot w ręku.

- Zdajesz sobie sprawę, że ci go dałam, a to znaczy, że nie mam zamiaru przyjąć go z powrotem? – spytała przez zaciśnięte zęby.

- Eee… tak – odparł James. – Ale zawsze lepiej oddać niż potem mieć na głowie kogoś, kto się będzie o to upominać.

- Czy ja wyglądam na osobę, która by się upominała o cokolwiek?

James wyglądał jak ryba wyjęta z wody, raz po raz otwierając usta, by coś powiedzieć.

- Cieszę się, że o nim pamiętałeś – ciągnęła Aline bez ani jednej emocji na twarzy. – Ale możesz być tak dobry i już się stąd wynieść?

James wyszedł.

Aline westchnęła.

Czy ten debil naprawdę nie rozumie słowa…

- A… nie mogę ci dać czegoś w zamian? – spytał James, wtykając głowę do pokoju.

- Idź sobie.          

- Na pewno?

- Jak wyżej, Potter.

- Nie wiem… może czarną farbę, bo ci się skończyła, jak widzę?

- Potter, liczę do trzech albo… - Aline urwała. – Choć wiesz co? Jak ci tak zależy to dawaj tę farbę i zostaw mnie w spokoju.

James wyszedł, a Aline wróciła do malunku, starając się nie myśleć o tym, że chyba właśnie ktoś coś jej chce dać od bardzo, bardzo dawna. Że ktoś w ogóle o niej pamięta.

 Chłopak wrócił po dłuższej chwili z czarną buteleczką. Dał ją zdziwionej Aline.

- Czy to jest… farba od Yennefer? – spytała dziewczyna zamurowana, rozpoznając najlepszy produkt na rynku.

James kiwnął głową.

- I ty chcesz mi ją dać? – Aline uniosła brwi.

- Tak.

- Pogrzało cię? Zdajesz sobi… o kurna, czy to jest wąż zbożowy? – spytała zdziwiona dziewczyna, zauważając, że chłopak ma owinięte zwierzę wokół nadgarstka.

James nagle stracił cały entuzjazm. Całkowicie zapomniał o Grzegorzu.

- Eee… tak.

Aline powstrzymała się od debilnego pisku, jaki wydają inne dziewczyny na widok szczeniaczków.

- Na Merlina. Mogę zobaczyć? Ale śliczny. Mogę potrzymać? – Aline dłuższą chwilę miała wewnętrzny dylemat: wypędzić go z pokoju, czy zatrzymać węża, co się równa z zaakceptowaniem jego obecności.

Wąż Grzegorz zasyczał zadowolony.

Dziewczyna całkowicie zapomniała o buteleczce, którą postawiła obok innych farb. 

─────────────────────────────────────────────────────

- Czyli problem drugiej pary przedstawienia sam się rozwiązał – stwierdził nonszalancko Christo, opierając się na krześle i zakładając dłonie na karku.

Zanim zdążyła zrobić to Raja, Jordan ją uprzedził i trzepnął go w głowę podręcznikiem do zaklęć, z którym się chyba nie rozstawał.

Alex uśmiechnął się i rzucił porozumiewawcze spojrzenie Margaret, która siedziała blisko niego.

Will wyszczerzył się. Nowo powstałe pary nigdy nie mogą się nacieszyć swoim towarzystwem.

- Tak właściwie to nie wiem, czego wam gratulować – miłości czy ogarnięcia – poprawił kolegę Jordan.

Raja wyrwała mu książkę z ręki i wykonała ten sam gest, co on w stosunku do przyjaciela.

- Przemoc u was jest na porządku dziennym? – spytał Will z uśmiechem, czym naraził się na dostanie podręcznikiem od Dredówny.

- Coś ty. Skąd ci to przyszło do głowy? – wyszczerzył się Christo.

- Ech… biedne niedorozwoje z Durmstrangu…

Książka w rękach Raji zniszczyła piękną fryzurę Alexa. Zaraz potem Margaret wyrwała jej te książkę i pogroziła palcem.

- Nikt nie będzie bić mojego chłopaka! – odezwała się srogo, a Alex przybrał zadowoloną minę.

Fajnie jest mieć dziewczynę, która obroni cię przed zbędnymi ciosami.

- … poza mną – dodała blondynka i grzmotnęła go tym samym przedmiotem po raz drugi.

- Auć – jęknął Alex, masując głowę. – To bolało.

- Też cię kocham – odpowiedziała dziewczyna z uśmiechem.

- Zebraliśmy się tutaj, aby coś omówić – przypomniał Christo udając, że jest bardzo zajęty tematem spotkania. – Może przejdźmy do szczegółów?

Sharon przewróciła oczami.

- Christo, na bark inteligencji nie ma lekarstwa. My lubimy cię takim, jakim jesteś. Nie musisz udawać.

- Och, jakbym nie udawał, to teraz tkwiłbym w psychiatryku – odparł chłopak.

- Chwila – przerwał Will. – A myślałeś, że gdzie jesteś?

James, który pił wodę, parsknął śmiechem. Przez chwilę wyglądał jak jeden z tych rzygaczy na starych budowlach podczas ulewy.

Christo otarł parę kropli z podbródka i wrócił do udawania, iż prowadzi ważną konferencję.

- W każdym razie ustaliliśmy już, iż całkiem interesująco by było stworzyć sztukę składającą się ze znanych już widzom opowieści…

Raja nachyliła się do niego i postukała go palcem w głowę.

- Matthew? Jeśli to ty, to przestań udawać i wracaj do pokoju pisać ten swój cudowny esej, ok?

Gdyby Jordan pił wodę wyglądałby tak samo jak James przed chwilą.

- Ale tak serio – stwierdził Will. – To jakie opowieści robimy? Bo czarodziejskich nie znam zbyt wiele.

- Cóż… myśleliśmy nad historią o Trzech Braciach – stwierdził Jordan. – Ostatnio jest strasznie popularna.

-  Prawda – zgodziła się Maggie. – Ale jako, iż jest to parodia, to może być coś o Trzech Siostrach.

- Które i tak graliby chłopcy – dodała Sharon.

- O Merlinie, Jordan, ja cię chcę zobaczyć w sukience – powiedziała Raja, jakby dostała objawienia.

- To samo mógłbym powiedzieć o tobie – odciął się chłopak.

- Chciałbyś.

- Oj, zobaczysz, że jeszcze cię zobaczę.

- Marzenia.

Jordan miał, rzecz jasna, rację. Ale to zupełnie inna historia.

- To dobry pomysł – stwierdził po namyśle James. – Jak parodia to idźmy na całość.

- TAK! Apaszka-niewidka, diament wskrzeszenia i czarna szminka! – stwierdził Christo z entuzjazmem. – JA TO WIDZĘ!

- Cudownie – skwitowała Sharon. – Mieliśmy jeszcze plan dołączyć coś z mugolskich baśni. Kopciuszka, Śpiącą Królewnę…

- Tak – zgodził się Will. – Ale trzeba je przerobić na czarodziejskie baśnie. Wiesz… zamiast Kopciuszka będzie czarownica urodzona w mugolskiej rodzinie, zamiast zamku księcia, załóżmy, Hogwart, a zamiast królewicza, dajmy na to, syn Minister Magii.

- Rzecz jasna bez wskazywania palcami – dodał Alex zapobiegawczo.

- Bowiem nie miałem, rzecz jasna, nikogo konkretnego na myśli – potwierdził Will z uśmiechem.

- Tyle, że trzeba to jakoś połączyć w spójną całość – stwierdziła Raja, marszcząc brwi. – Żeby to nie były wyrwane z kontekstu scenki.

Pozostali kiwnęli głowami.

- Sharon jest pisarką – stwierdził po chwili namysłu James. – niech ona coś wymyśli.

Wąż na jego nadgarstku coś zasyczał, a James odsyczał coś do niego.

- Ta – mruknęła Sharon, opierając głowę na dłoniach. – Tyle, że Sharon jest zajęta.

Posłała mu tak porozumiewawcze spojrzenie, że wszyscy je zauważyli, chociaż nikt nie skomentował.

- Dobra, wymyśli się – stwierdził Alex. – Mamy czas.

- Prawda – zgodził się Christo. – Teraz trzeba pogadać o Quiddichu.

- Masz rację – zgodziła się Sharon. – To, co oni nam robią mówiąc, iż rozgrywki są odwołane, jest jednym, wielkim niefairostwem.

- Nie ma czegoś takiego – zmarszczył brwi Jordan.

- Ale i tak wszyscy wiedzą, o co chodzi, więc po co się kłócić?

─────────────────────────────────────────────────────

Hej, Will,          

Dziwnie się czuję pisząc do ciebie. Wiem, że mówiłeś, że mogę zawsze z tobą pogadać i w ogóle, ale tak trochę… dawno z tobą nie gadałam. I im dłużej tego nie robię, tym trudniej jest wrócić do tego. Ale mama kazała, a ja chciałabym z tobą pogadać, w końcu jesteś moim cholernym starszym bratem i wiążą nas więzy krwi czy coś tam i powinnam utrzymywać z tobą ten głupi kontakt.

Z Patrickiem jest już dobrze. A nawet coraz lepiej. Wiem, że to takie zapeszanie, ale mam prawo mieć nadzieję, prawda? Poza tym wiem o nim więcej niż ty. W końcu Patrick, do jasnej cholery, nie zostawia mnie na cały rok samej i nie wymaga potem, bym go przyjaźnie traktowała!

Zamiast „do cholery” wstaw sobie inne przekleństwa. Tylko to dobrze wyglądało na piśmie, więc tego używam, ale wszelkie inne określenia pasowałyby tak samo.

Chyba wyślę ci ten list sama, bo matka by się zaczęła wkurwrzać, gdyby go przeczytała.

Luke eksplodował dziś przypadkiem ogniem, gdy się zdenerwował. Matka mówiła, żebym ci o tym nie mówiła, bo się zaczniesz denerwować, ale, Jezu, przecież to i tak nic nie zmieni. On od czasu do czasu będzie robić takie rzeczy, jest w końcu taki jak ty. Cieszę się, że ty nie eksplodujesz ogniem z byle powodu, choć co ja tam wiem? Nie widziałam cię przecież od trzech tygodni, a nie zobaczę dłużej.

Słyszałam, że masz jakiś cudowny, magiczny turniej. Mam nadzieję, że weźmiesz udział w jednym z zadań, bo inaczej uznam cię za tchórza. Choć jak na razie i tak cię za niego uważam, więc nie wiem, co by się zmieniło, gdybyś w tym udziału nie wziął. Mam nadzieję, że nic ci się nie stanie.

U mnie w szkole wszystko spoko. Frank jak zwykle się do mnie podwala. Ostatnio przyniósł mi debilne róże z okazji jakiegoś tam dnia. A doskonale wie, że uważam je za coś banalnego. Czy faceci nie mogą się bardziej postarać? Kwiaty to nie wszystko, czego chce kobieta. Mam nadzieję, że ty w stosunku do Sha tej, jak jej tam, do której rzekomo żadnych uczuć nie masz, nie stosujesz tak beznadziejnych podrywów.

W ostatnim liście kazałeś mi zacząć pisać pamiętnik. Mówiłeś, że to pomaga, gdy wywalamy z siebie te wszystkie negatywne uczucia, itp. I… dobra, mogę chyba napisać choć raz coś miłego, nie? To pomogło. I dziękuję ci za to. Ale nie licz na podziękowania.

Wczoraj jedliśmy na obiad makaron Meli. Jednego ci w tej szkole zazdroszczę. Żarcia. Czy mama serio nie może nam dawać czegoś jej autorstwa? Prowadzi restauracje, a własne dzieci karmi jakimś węglem w kształcie robaków. Tak właściwie to tęsknię za tobą tym, jak ty gotowałeś. Idzie ci dużo lepiej niż Meli, która nagle odnalazła w tym swoją pasję.

Teraz piecze jakieś ciasto. Możesz mnie stąd teleportować?

Choć pewnie nie umiesz.

Rzecz jasna napisałam do ciebie tylko dlatego, że mama kazała. Nie są to jakieś moje cholerne pobudki. Choć w wakacje było fajnie, jak byłeś. Ktoś się mną zajmował, nie jak Patrick, który prawie nie zwraca na nas uwagi, albo jak mama, która i tak ma na głowie jeszcze płonącego Luke’a i Mel.

Jak ci się będzie chciało to możesz odpisać

INGrid

Will szczerzył się do listu jak wariat.

Dobra, jego już dwunastoletnia siostra nie była najlepsza w okazywaniu uczuć. Ktoś, kto jej nie znał, nie zrozumiałby, że to, co jest tam wyżej napisane, jest powiedzeniem „Ej, Will, wiesz, ja cię chyba jednak lubię i tęsknię za tobą.

Przez ostatnie parę lat Ingrid zachowywała się wobec niego jakby przenosił jakąś groźną zarazę. Nie odzywała się, nie pisała, a jak na niego patrzyła to tylko po to, by gromić go spojrzeniem.

W wakacje nagle zaczęła się do niego częściej odzywać, chciała, by jej pomagał w lekcjach z dodatkowego włoskiego (Will w jej wieku też musiał uczęszczać na te same zajęcia – to była tradycja ich rodziny), raz poprosiła, by ją odprowadził na spotkanie z kolegami w skateparku (mówiła, że to dlatego, iż padało), gdzie poznał Franka (który jej przyniósł czekoladki) i poznał opinię Ingrid na jego temat. Gdyby nie to, że była jego siostrą serio pomyślałby, że dziewczyna go nienawidzi, ale najwyraźniej uważała go za słodkiego (tak wyczytał z jej oczu).

Will otworzył drugi list, zaadresowany do niego przez mamę, jednak w środku znalazł tekst od swojej drugiej siostry.

CZEŚCI, WILL!

Ostatnio ucze się gotować jak ty. Ostatnio nawet ugotowałam makaron. Wszystkim straszrznie smakował. Ingrid powiedziała rze ma durzo wenglowodanuw. To hyba dobrze. Patrik zjadł cały tależ mówiąc, rze to ma taki kolor jak jego dusza. Ale chyba mu smakowało. Tylko Luke wypluł i zaczoł się palici, ale on jest gułpi.

Poza tym pani w szkole powiedźała, rze mam dyslekcje. Nie wiem co to jest ale mam nadźeje rze nie umre.

U nas wszystko fajnie. Pżesyłam pozdrowienia od mamy.

MALANIE

Will z trudem odczytał sens tego, co chciała mu opowiedzieć Mel, ale nie przejął się tym. Rechotał na cały głos.

- Co jest? – spytał Christo, wchodząc do pokoju i zauważając nastrój kolegi.

Chłopak wskazał gestem na list od najmłodszej siostry. Białowłosy złapał go i przeczytał.

- No, no… ma dyslekcje. Oby to nie było zaraźliwe – wyszczerzył się. - Twój brat zaczął się palić?

- Boki zrywać.

- Ale serio? – dopytał się chłopak z uśmiechem.

- Czy te błędy ortograficzne mogą kłamać?

- Chyba nie. Ej, ale czemu oni podchodzą do tego z takim spokojem?

- Ja w jego wieku też się ze dwa razy zapaliłem. Raz na oczach mugoli. Prawie przyjechała straż pożarna – oznajmił Will ze śmiechem.

Christo usiadł obok niego z miną pedofila.

- A to dlatego jesteś taki gorący.

Will spadł na podłogę i zaczął się po niej tarzać ze śmiechu, nie mogąc złapać oddechu.

- Zaraz umrę! Zaraz umrę! – krzyczał mimo to.

- Nie martw się, zrobię ci usta, usta! – wyszczerzył się Christo i też zaczął rechotać w niebogłosy.

Will miał trochę zaraźliwy śmiech.

Ale tak tylko trochę.

- Jeżeli chcesz, bym cię pocałował, wystarczyło poprosić – parsknął przez głupawkę Will.

- Sorry, ale ja jestem hetero!

- Ja też, no ale skoro zacząłeś?

- Ale wiesz… może jakbym był dziewczyną, to byłbyś w moim typie… – powiedział Christo, ruszając zabawnie brwiami.

Will spojrzał na niego ze strachem.

- Ratunku! On udaje, że nie jest homo, ale tak naprawdę chce mnie zgwałcić!

W tym momencie Stephan wszedł do pokoju. Stał tam chwilę z osłupiałą miną, nie wiedząc, co powiedzieć, widząc ich obu na podłodze.

Na ich nagrobkach widnieje napis:

„Umarli ze śmiechu. Ale nie byli homo.”

─────────────────────────────────────────────────────

Sharon zerknęła na zegarek, włożyła bluzę i jeszcze raz przeszukała wszystkie kieszenie bojówek sprawdzając, czy wszystko spakowała.

Bułka z żółtym serem?

Jest.

Zielona farba do włosów od Wesley’ów?

Jest.

Kieszonkowe bagno Weslay’ów?

Jest.

Eliksir słodkiego snu?

Jest.

Aparat czarodziejów?

Jest.

Różdżka?

Jest.

Mapa huncwotów?

Jest.

Dziewczyna zmarszczyła brwi.

Czy aby na pewno niczego nie zapomniała?

Zerknęła do wielkiego tomiszcza zatytułowanego „Najtrudniejsze zaklęcia – tom drugi”. Była pewna, że Jordan miał już za sobą lekturę tego dzieła, ale ją interesowało jedno zaklęcie, które bardzo jej się przyda w razie niepowodzenia tej misji.

Poczuła, jak coś jej się przewraca w żołądku.

Nigdy nie bała się nocnych wypraw. Tyle, że dzisiejsza budziła w niej lekki niepokój. Tyle rzeczy mogło pójść nie tak… ale przecież, jeżeli wszystko się uda, to naprawdę będzie warto. Oj, tak.

Narzuciła na ramiona pelerynę niewidkę Jamesa i wyszła z pokoju.

Siedząca na łóżku Aline przewróciła oczami. Już się przyzwyczaiła do tego, że Sharon rzadko spędza noce w swoim posłaniu.

Sharon ruszyła korytarzem w kierunku schodów.

Gdy przechodziła obok pokoju Willa, z którego dobiegał jego śmiech, przystanęła.

Czemu by nie zabrać go ze sobą…?

Pokręciła mocno głową.

Nie, im mniej osób, tym łatwiej będzie jej to wszystko zorganizować.

Obok niej przeszedł Stephan, a Sharon usłyszała jakiś krzyk, dochodzący z pokoju, mówiący coś o homoseksualistach i gwałcie. Rudy otworzył drzwi do pokoju, a różnooka spojrzała mu przez ramię. Zobaczyła Willa oraz Christa tarzających się ze śmiechu po ziemi.

Uśmiechnęła się pod nosem i ruszyła dalej.

Pierwszą rzeczą, która mogła pójść nie tak, było po prostu nie zdążenie na czas. Jeżeli dziewczyna zawaliłaby w tym momencie, przestałaby wierzyć w siebie.

Sharon zbiegła po schodach na poziom, na którym znajdowały się gabinety nauczycielskie.

Po przeciwnej stronie korytarza ujrzała tę osobę, której szukała.

Nie mogła się spóźnić.

Zaczęła biec, ignorując fakt, że peleryna powiewa wokół niej i zapewne odsłania jej nogi. Bogu dzięki kobieta, którą goniła, nie zorientowała się, że ktoś za nią biegnie, tylko wyszła ze szkoły i ruszyła drogą w kierunku jeziora.

Sharon dołączyła do niej i szły.

W pewnym momencie kobieta, gdy zeszła już ze wzgórza, skręciła w trawę. Sharon postąpiła tak samo.

Nagle poczuła, jak odbija się od niewidzialnej bariery. Ledwo udało utrzymać jej się na nogach.

Kobieta obok niej wyjęła różdżkę i powiedziała: Muru tu nie ma.

Rudowłosa poczuła delikatny wiaterek, który zapewne oznajmiał, że mur, który jednak przed chwilą tam był, rozwiał się niewidzialnie.

Kobieta obok niej robiła parę kroków do przodu.

Sharon w ostatniej chwili zdołała dotknąć torebki Anemoni, zanim ta zniknęła z cichym „pyk”.