Rozdział 10. Dyskryminacja kobiet przez płonący puchar

Czarodzieje, Czarownice, a mugole sio!

Zabijecie mnie, ale prędzej czy później i tak bym to zrobiła, więc lepiej wcześniej.

Otóż zmieniam częstotliwość dodawania postów.

Owszem, obiecywałam wam, że będą co tydzień, ale zwyczajnie nie wyrabiam. Piszę wieczorami w weekendy, zamiast poczytać książkę. Czuję jakąś presję, bo przecież jak nie wstawię, to was zawiodę. Ba! Nie tylko was, ale i siebie samą!

Więc rozdziały są coraz słabsze, niektóre słabo wiążą się z fabułą. Nie mówię, że są strasznie złe. Ale nie są najlepsze. Gdybym miała więcej czasu na ich dopracowanie z pewnością bardziej by wam się podobały. Z dzisiejszego jestem niezadowolona.

Więc oficjalnie mówię, że od dnia dzisiejszego wpisy na blogu pojawiać się będą co dwa tygodnie. Skorzystacie na tym i wy, i ja. Nie mówię, że przez dwa tygodnie pod rząd nic się nie pojawi. Takie sytuacje mogą się zdarzać. Ale pytam się szczerze – czy wolicie, bym mówiła, że posty będą co tydzień i wstawiała w efekcie co dwa, czy mówiła, że wstawiam co dwa i czasem wstawiała co tydzień? Ja osobiście uważam, że te druga opcja jest sensowniejsza.

To tyle z ważnych ogłoszeń.

Pytanie numer dwa ponownie dotyczy dodatku, choć pojawiło się przecież tydzień temu. Na razie na dwie perspektywy wybrałam Luizę i Agathę. Kogo jeszcze chcielibyście poznać? Bo pozostali bohaterowie wymienieni byli tylko raz, a ja nie mogę się zdecydować.

Cóż, z pytań to tyle. Jestem prawie pewna, że przy kolejnym rozdziale dobiję do 200 stron w Wordzie. Nie wierzę.

Cóż, przyjemnego czytania!

Pozdrawiam

Okej

* * *

Alex myślał, że plotki w Hogwarcie roznoszą się szybko.

Rzecz jasna, dopóki nie przybył do Magictime i nie zrozumiał prawdziwego znaczenia tego słowa.

W jego definicji zdecydowanie pojawia się coś o prędkości, z jaką informacje roznoszą się w tej ceglanej szkole.

Po mniej więcej pięciu minutach od najlepszej chwili w jego życiu (tak! Lepszej nawet od momentu w którym dowiedział się o istnieniu czekolady!) cała szkoła o niej wiedziała.

Cała.

Alex był pewny, że drzwi też.

Mimo to zupełnie nie przeszkadzały mu ukradkowe zerknięcia, rzucane przez zainteresowanych uczniów, szepty, a nawet rozwścieczone spojrzenia dziewczyn, które mijał na korytarzu.

Trzymał Margaret za rękę i myślał, że zaraz umrze ze szczęścia. Margaret wyglądała, jakby czuła to samo.

„Pocałowałem ją. O Merlinie. Nie wierzę. Udało się. Ona też mnie pocałowała. O Merlinie. Chyba ją kocham. Jak ona pięknie wygląda…” – tak mniej więcej wyglądały jego myśli… albo wyglądałyby, gdyby je posiadał, rzecz jasna. Wtedy chyba niezbyt był w stanie myśleć cokolwiek innego poza „O Merlinie”.

U Margaret rzecz się miała zgoła inaczej.

„Jeżeli to sen, to proszę, niech przy drzwiach do pokoju stanie Sharon z piłą mechaniczną i zabija każdego, kto zechce mnie obudzić. A jeżeli to nie jest sen… nie, to z pewnością jest sen, przecież rzeczywistość nie może być tak cudowna. Ale Sharon może być bez piły mechanicznej. Wystarczy jej różdżka. W końcu hałas z piły mógłby mnie obudzić. A jeżeli to by się stało to zabiłabym ją używając tego samego narzędzia. Swoją drogą może udałoby mi się jakoś uzyskać wywar żywej śmierci, bym śniła to na wieki? No, ale przecież nie mogę się obudzić by go zdobyć, bo to by oznaczało przestanie spania, a to równałoby się końcem tego snu. Ale jeśli to jest sen to czemu wciąż czuję mrowienie warg, a uścisk jego ręki jest taki… prawdziwy? Chyba gdzieś kiedyś czytałam o takim rodzaju snów… czyżby zwały się one spełnieniem marzeń w rzeczywistości? Nie... Ale jeśli to jest sen, to…”

- Alex, uszczypnij mnie – odezwała się blondynka do chłopaka idącego zaraz obok niej.

Chłopak był właśnie przy tysiąc trzysta czterdziestym siódmym „O Merlinie”, ale zdołał się uśmiechnąć i odpowiedzieć:

- Nie.

Margaret przystanęła i obrzuciła go zainteresowanym spojrzeniem.

- Jeśli to byłby sen, to by się zgodził… więc to może być… o kurde, a co jeśli to rzeczywistość? – mruknęła, otwierając szeroko oczy.

Alex niezbyt zrozumiał o co jej chodzi, ale poczuł nagle przemożną chęć pocałowania jej. Ponownie. I ponownie.

Z pokoju obok wyszedł jakiś chłopak. Gdy ich zauważył, od razu do tego pokoju wrócił.

- To nie jest sen – uśmiechnął się, patrząc jej w oczy.

- To nie jest sen – powtórzyła zamurowana Maggie, patrząc głęboko w jego błękitne oczy, na które opadały blond włosy.

„Krótkie prawo czarodziejów może zaczekać” – pomyślała dziewczyna, choć nie była pewna, czy tylko pomyślała. Odpowiedź Alexa nie pomogła jej tego stwierdzić.

- Dokładnie.

Stanął naprzeciwko niej i ją pocałował.

Miała takie miękkie wargi. I pachniała cynamonem. I wanilią.

- Alex.

- Hmm?

- Ja zaraz zemdleję – stwierdziła dziewczyna i osunęła się w jego ramiona.

─────────────────────────────────────────────────────

Czyli to był powód, dla którego biegł jakby go łapaczki gonili… - stwierdził wąż Grzegorz, gdy zauważył Alexa i Maggie, trzymających się za ręce przy podchodzeniu do stolika.

James nie odpowiedział. Po pierwsze, do tej pory siedział przy stoliku jako jedyny, więc gadanie z wężem wydawało się być nieodpowiednie, zwłaszcza, że otaczali go ze wszystkich stron inni uczniowie, którzy mogliby to wziąć za przejaw którejś z chorób psychicznych. Po drugie, przyjaciele jeszcze nie wiedzieli o istnieniu jego nowego przyjaciela w postaci węża zbożowego, a on jakoś nigdy nie kłopotał się ze sprawdzeniem, czy któreś z nich nie ma przypadkiem ukrytej fobii.

Para, bo tak od tego dnia zaczęto nazywać Margaret i Alexa, usiadła przy stole, wciąż trzymając się za ręce. James poczuł się bardzo dziwnie. Niezbyt wiedział, co powiedzieć.

Na szczęście dość szybko, znaczy się dokładnie trzy sekundy później, przy stole znalazła się Sharon, która z uśmiechem spojrzała najpierw na Alexa i Margaret, a potem na Jamesa, po czym wyciągnęła w jego kierunku rękę z miną pełną oczekiwania.

Okularnik, przygotowany na taki obrót spraw, pogrzebał chwilę w kieszeniach i wydobył z nich trzy galeony, które wręczył dziewczynie.

Ruda usiadła przy stole, ignorując nic nie rozumiejące spojrzenia blondynki i blondyna.

- Założyliście się – stwierdził oczywistość Alex.

Sharon uśmiechnęła się niewinnie i wzruszyła ramionami, patrząc się w sufit.

- Może.

Alex uniósł brwi.

Czerwonowłosa parsknęła.

- Cóż. Wczoraj, po ognisku, poszłam do Jamesa i spytałam się czy przyjmuje zakład. I jakoś tak wyszło, że wygrałam.

Margaret również uniosła brwi, więc para siedziała teraz z takimi samymi minami, co wyglądało dość komicznie.

- Acha. I to nie ma żadnego związku z tym, że Alex mnie pocałował?

Powiedziała to bez zająknięcia, co zdziwiło wszystkich.

- Tego nie powiedziała – wyszczerzył się James, który po przybyciu Sharon nagle zdał sobie sprawę, że fakt, iż ta dwójka jest teraz razem, niczego nie zmienia. Po prostu wreszcie nie będzie tych ukradkowych spojrzeń, tylko jawne trzymanie się za ręce, co chyba jest trochę lepsze.

- Czemu mam wrażenie, że doszło tu do przekazania pieniędzy, tylko bez mojej wiedzy? – spytał Will, który chwilę temu pojawił się przy stole, zerkając znacząco na Sharon.

Chociaż nie… ukradkowe spojrzenia nadal będą, ale teraz w wykonaniu innych osób.

- Eee… - odpowiedziała elokwentnie Sharon, co nie zdarzało jej się często, po czym wyjęła z kieszeni dwie z monet, które dostała od Jamesa i oddała je Willowi.

- Dobra, co tu się dzieje? – spytali jednocześnie Alex i Maggie, po czym zarumienili się oboje, co wyglądało dość zabawnie.

Will usiadł przy stole i przyjrzał im się, jakby nic nie rozumiejąc i celowo przedłużając ciszę. Po chwili uśmiechnął się.

- Sharon założyła się z Jamesem, że Alex pocałuje cię jeszcze dzisiaj – zwrócił się do Maggie. - James obstawiał, że będzie to jutro, bo Alex jest idiotą.

Blondyn rzucił urażone spojrzenie czarnowłosemu, a tamten wzruszył ramionami z niewinną miną.

- Za to ja się założyłem z Sharon, że stanie się to jeszcze przed obiadem – skończył Will.

Chłopak demonstracyjnie schował pieniądze do kieszeni, uśmiechając się i rzucając rozbawione spojrzenie naburmuszonej Sharon, która jednak po chwili udawania też się do niego uśmiechnęła.

Czemu mi to pszszszypomina ssscenę z Mulan? – spytał Grzegorz, unosząc łepek i patrząc na Jamesa. Gdyby miał brwi, pewnie też by je uniósł.

Okularnik przewrócił oczami nawet nie chcąc się zastanawiać, skąd wąż zna ten film, skoro on, James, zobaczył go tylko dzięki Sharon, która pewnego razu postanowiła zaśpiewać „Zrobię mężczyzn z was” do niego, Willa i Alexa. A potem kazała im robić pompki. Byli w pierwszej klasie i jakoś nie przyszło im do głowy, że mogą odmówić.

- Acha – stwierdził Alex. – Czyli wy nawet nie myśleliście, że to się może nie wydarzyć? Że, no nie wiem, nie odważyłbym się?

- Jesteś idiotą, ale nie aż takim – stwierdziła spokojnie Sharon, na sekundę przed tym, jak zdążył powiedzieć to James.

Alex i Margaret wymienili znaczące spojrzenia.

- Super jest mieć przyjaciół. Nawet, kurde, nie gratulują – mruknął Alex do dziewczyny, a ona zachichotała i mocniej ścisnęła jego rękę.

Pomyślał, że to jednak dużo lepsze od gratulacji. Bał się, jak oni to przyjmą, a wyszło na to, że nawet ich nie zaskoczył. Nie zdziwił by się, gdyby cały wczorajszy wieczór był tak zaplanowany, by tylko on i Mag byli na ognisku.

- Swoją drogą, fajna bransoletka, James – zwróciła się Sharon do okularnika, kończąc temat związku jej przyjaciół, jakby był czymś oczywistym.

Ssspossstrzegawcza jessst, ssskubana… - stwierdził Grzegorz.

- Na Merlina, masz węża na nadgarstku! – stwierdziła z przerażeniem Maggie.

Ta teszszsz, Szszszczurza mać… - dodał sarkastycznie wąż.

- Tak. Eee… - zaczął James, ale niezbyt wiedział, o powiedzieć.

Powiedz, że jessstem wąszszsz Grzegoszszsz. Opowiedz jak sssię poznaliśśśmy… takie tam – podpowiedziało zwierzę.

- Wiem, co mam powiedzieć – skarcił go James.

- Eee… czemu syczysz? – spytał Alex, po czym przypomniał sobie plotki o wężoustości Harry'ego Pottera. Jeżeli ojciec Jamesa mógł gadać z tymi gadami, to czemu jego syn nie? Choć interesujące jest to, czemu wcześniej im tego nie powiedział. - Znaczy się… co syczysz?

- Mówiłem mu, że chcę go teraz wam przedstawić i by się nie bał – powiedział brunet, który zauważył szansę w tym, że oni nie rozumieją języka węży. Może udawać, że wcale nie jest takim idiotą, jakim w rzeczywistości jest.

Kłamczuch.

- Nie wygląda na przestraszonego – Sharon jak zawsze wszystkiego się domyśliła.

- Węże różnie okazują strach.

Mówiszszsz, jakbyśśś sssię na nasss znał. A musssiałeśśś iśśść do tego lwa w ludzkiej ssskórze, by sssię ssspytać…

- Zamknij się – poprosił James.

- Możesz to tłumaczyć, James? Tak się składa, że my nie mówimy po wężowemu – uśmiechnął się Will.

- Mówiłem mu, żeby się nie bał.

- Dziwne, bo podobno mówiłeś to ostatnio, a żadne z „słów” – Sharon zrobiła cudzysłów palcami. – Nie powtórzyło się.

- Wężowy jest dziwnym językiem – usprawiedliwił się chłopak.

- Poza tym to brzmiało bardziej jak „zamknij się” – dodał Will.

Posiadanie inteligentnych i spostrzegawczych przyjaciół miało też swoje słabe strony.

- W każdym razie on ma na imię Grzegorz i cieszy się, że was może poznać.

Tego nie powiedziałem.

- Przepraszam… BARDZO się cieszy, że was może poznać – poprawił się James.

Czemu tak zgryźliwie? Jessstem twoim pszszszyjacielem.

- Oni też są moimi przyjaciółmi.

A, trzeba było tak od razu. Mają szszszczury?

- Nie przekażę im tego.

Czemu?

- Bo mnie wezmą za wariata.

Juszszsz cię za takiego mają. To twoi pszszszyjaciele.

- Rozumiem, że to dla ciebie synonimy?

Gdybym wiedział, co to znaczy, pewnie powiedziałbym „tak”.

- Nie denerwuj mnie.

Ssspytaj sssię, czy mają szszszczury. Mogą być nietoperze.

Pozostali przyglądali się tej konwersacji z rozszerzającymi się coraz bardziej oczami. Nic nie rozumieli, ale wyglądała na zażartą.

A Margaret wciąż patrzyła na węża z przerażeniem.

Wreszcie James wzniósł oczy do nieba i powiedział:

- Grzegorz się pyta, czy macie szczury.

- Nie – stwierdziła Sharon. – Ale w pokoju mam mysz. Chcesz? – zwróciła się do węża.

Wyjdź za nią.

- Powiedział, że chętnie.

Powiedziałem, że maszszsz za nią wyjśśść. Zapomnij o tej blondynce. To jessst kobieta marzeń.

- To po obiedzie przyjdź do pokoju, dobra?

- Sharon, wiem, że to dziwne pytanie, ale… - zaczął Will. - … ale po co ci martwe myszy?

- Will, sowy też się czymś żywią.

- Nie wystarczy ziarno? – dopytał chłopak.

- Myszy są bardziej sycące – odparła ruda, jakby to była wiedza, którą każdy powinien posiadać, a Grzegorz zamruczał zgodnie.

- Ty nie masz sowy – stwierdził Will.

- To prawda.

- Więc… po co ci martwe myszy?

- Bym mogła je dawać tym sowom, które wysyłam z listami do mamy – Sharon przewróciła oczami.

- Nie mogłaś tak od razu?

- Twoja mina była zbyt piękna, przepraszam.

James pomyślał, że jego przyjaciele bywają inteligentni, ale nie zawsze.

─────────────────────────────────────────────────────

Alex wyznał miłość Maggie.

Super.

„Amy mnie zabije” – pomyślał Will. – „Swoją drogą ciekawe, co u niej?”

Nie chodziło, rzecz jasna, o to, że Will martwił się, że nie powiedział o tym Sharon tylko ze względu na Amy. Sam strasznie chciałby być w tej samej sytuacji, co Alex – już po całym zajściu, szczęśliwy i trzymający za rękę ukochaną dziewczynę.

„Czemu to nie jest takie proste?” – pomyślał gorzko, gdy do ich stolika przysiadł się Christo, by pogratulować Alexowi i Maggie. W efekcie został na tym wolnym miejscu. Siedział przy lewej ręce Sharon, Will za to zajmował miejsce po prawicy.

Chłopak zajmował całą uwagę rudej.

- Dziś losowanie – stwierdził nagle Christo z entuzjazmem. – Nie mogę się doczekać. Ciekawe, jakie będzie to pierwsze zadanie?

Zanim ktokolwiek zdążył mu odpowiedzieć, na podium wstąpił dyrektor Magictime, a jego głos potoczył się po Sali:

- Witajcie moi drodzy! Jak zapewne wszyscy wiedzą, to właśnie dziś odbędzie się losowanie do pierwszego zadania w turnieju!

Rozległy się oklaski. To była dobra wiadomość, choć każdy o niej wiedział.

- W takim razie bez zbędnego przedłużania… Czaro, wybieraj!

Dyrektor podszedł do artefaktu, a płomienie wewnątrz niego, do tej pory biało-niebieskie, zmieniły kolor na czerwony.

Na Sali zapadła cisza.

Nagle z płomieni, z cichym świstem, w górę wyleciała delikatnie nadpalona karteczka. Dyrektor złapał ją w locie z taką wprawą, że parę osób zaczęło podejrzewać, iż w młodości był szukającym.

(Tak na marginesie – mieli rację.)

- Reprezentantem Drumstrangu zostaje…

Mężczyzna zawiesił głos, by zbudować napięcie. Na Sali zapadła cisza, jak makiem zasiał.

Dlatego wszyscy usłyszeli głos dziewczyny w ręcznie farbowanej sukience.

- Dimityr Sokołow – stwierdziła Mia spokojnie.

Oczy zebranych zwróciły się na nią, a ona zdała sobie sprawę z tego, że powiedziała to troszeczkę za głośno.

To, co wcześniej uznano za ciszę było niczym w porównaniu do tego, co teraz zapadło na Sali.

- Ups… - jęknęła Mia, schylając się do stołu i marząc o tym, by zapaść się pod ziemię.

Dyrektor Magictime pierwszy odzyskał rezon.

- Sokołow Dimityr! - krzyknął, jakby Mia wcale tego przed chwilą nie powiedziała.

Chłopak, o którym była mowa, był bardzo wysoki, bardzo napakowany i przypominał niedźwiedzia w takim samym stopniu, w jakim Magnus przypominał lwa. Miał kasztanowe włosy, ale pomimo wielkiej postury nie wyglądał na typowego osiłka, miał bowiem bystre spojrzenie.

Rozległy się brawa, gdy chłopak z uśmiechem wstał i się ukłonił.

- Niedźwiedź w pierwszym zadaniu? – mruknął Christo niedowierzając. – To kto będzie w czwartym?

Pozostali nie skomentowali, choć mina Christa trochę ich zaniepokoiła. Skoro zwany Niedźwiedziem chłopak był przez wszystkich uczniów Durmstrangu uważany za kogoś najlepszego, to kto z Hogwartu mógłby się z nim mierzyć?

- Kto zostanie twoim sekundantem? – dopytał dyrektor Magictime.

- Stefan Sokołow – odpowiedział chłopak krótko.

- To było do przewidzenia – uznał Christo. – Oni są prawie nierozłączni.

- Oni?

- Niedźwiedź i Sokół, jego młodszy o rok brat. Ten chudy, co siedział obok niego.

Stefan był bardzo podobny do Dimityra. Jedyne, co ich różniło, to ilość mięśni. Sokół przypominał z postury raczej Willa.

- Doskonale – podsumował dyrektor. – Teraz czas na reprezentanta Beauxbatons!

Ogień w Czarze ponownie zmienił swój kolor na czerwony i wypluł nadpaloną karteczkę.

Zapadła cisza i wszyscy mimowolnie zwrócili się ku Mii, która z uwagą oglądała swoje paznokcie.

- Zostaje nim Boulot Valerien!

Rozległy się brawa, choć zdecydowanie mniej entuzjastyczne niż te dla Niedźwiedzia.

Chłopak, bo to był zdecydowanie chłopak, przypominał trochę goryla. Swoją drogą ciekawe, że wszyscy dotychczas wybrani reprezentanci mają jakieś związki ze zwierzętami. Jak jego poprzednik był umięśniony i raczej duży. Czara miała najwyraźniej swój typ.

- Kto zostanie sekundantem?

Valerien rozejrzał się wśród swoich kolegów i w efekcie wybrał kogoś o imieniu Abel.

- Czas na reprezentanta Hogwartu! – zakrzyknął entuzjastycznie dyrektor.

Kolejna Karteczka wyleciała z płomieni.

- Jackson Charles!

Starszy o rok prefekt Gryffindoru o szerokich barach był przyjaciołom doskonale znany. Całkiem przystojnej twarzy nie zmieniał nawet złamany nos, który tak często był komentowany przez Anemonię. Uczniowie Hogwartu odetchnęli z ulgą. Charles zdecydowanie nadawał się na reprezentanta, mógł rywalizować z każdym z pozostałych.

Brawa zalały salę.

- Sekundant?

- Aurora Ladyfox! – odpowiedział chłopak imieniem swojej dziewczyny, którą kiedyś uratował przed gwałtem.

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego promiennie.

- I wreszcie nadszedł czas na reprezentanta Magictime!

Kolejna złapana przez dyrektora karteczka.

- Radiation John!

Brawa były dość małe, gdy chłopak w czarnej, skórzanej kurtce wstał. To był ten z tatuażem. Miał wygolone po bokach włosy w bordowym kolorze i kolczyk w lewym uchu. Ze wszystkich reprezentantów był najmłodszy, jak również najsmuklejszy, choć jego sylwetka również była umięśniona.

- Julian Wide – powiedział, zanim dyrektor zdążył spytać o sekundanta.

Siedzący obok niego chłopak z prawie taką samą fryzurą, tylko blond, przybił mu piątkę.

- To tyle! Reprezentanci do pierwszego zadania zostali wybrani! A teraz życzę wam smacznego posiłku!

Na stołach pojawiły się półmiski z jedzeniem.

Od razu rozległy się rozmowy.

- Przepraszam bardzo – odezwała się Sharon. – Cy ten płonący puchar właśnie zdyskryminował kobiety?

─────────────────────────────────────────────────────

Aline siedziała spokojnie na łóżku i nie-rysowała, co jej się zdarzało bardzo rzadko.

Czytała.

Co jej się zdarzało często.

Na uszach jak zwykle miała słuchawki, które bardzo ładnie tłumiły dźwięki z pokoju zza ściany, w którym ktoś chyba kogoś oskarżał o zdradę.

Bogu dzięki, że nie musiała tego słuchać.

Nie poszła dzisiaj na obiad. W ogóle nie czuła głodu, a doskonale wiedziała, że będzie głośno z powodu losowania reprezentantów do tego beznadziejnego turnieju, który nie ma nawet wytyczonej nagrody. Albo ma, ale Aline o niej nie słyszała. Na jedno wychodzi.

Przeczytała jeszcze jedną stronę i zamknęła książkę, po czym położyła się na plecach i spojrzała w sufit.

Jej życie było potwornie nudne. Ciągle to samo. Przeżycie lekcji, rysowanie i nic więcej. Nie miała pojęcia, jak to zmienić.

Gdzieś z tyłu jej głowy pojawiła się myśl, której Aline nie chciała dopuścić do głosu.

„Nie” – pomyślała. – „Nie, bo kolejny ból tego typu mnie zabije. Lepiej zostać samemu.”

Zamknęła oczy, ale łzy nawet nic chciały popłynąć.

Odetchnęła głęboko.

Drzwi do pokoju otworzyły się głośno.

„Super” – pomyślała niemal płaczliwie Aline. – „Moje współlokatorki wróciły. Tylko tego brakowało”.

- Czekaj chwilę, poszukam tej myszy – usłyszała głos Sharon, a po chwili ktoś zaczął przerzucać jakieś rzeczy.

- Wydaje mi się, że on cię pokochał – stwierdziła druga osoba, która weszła do pokoju. Aline bezbłędnie poznała po głosie.

James.

Dziewczyna nie miała pojęcia, czemu zrobiło jej się gorąco.

- Nie dziwię mu się.

- Ja do tej pory nie znalazłem żadnych myszy – powiedział chłopak.

- W sklepach dla zwierząt są.

- Domyśliłem się. Ale poznałem go dopiero dzisiaj, nie miałem czasu, by się tam wybrać.

Ta rozmowa była bardzo dziwna. Aline nie chciała dociekać, czego dotyczyła.

Po chwili ciszy usłyszała głos Sharon.

- Masz – coś mu podała. - I… mam pytanie, James. Pożyczyłbyś mi na dzisiejszą noc Pelerynę?

- Eee… - zaczął chłopak ze zdziwieniem w głosie. – Nie chcę wyjść na nachalnego, ale… po co ci?

Sharon westchnęła.

- Słuchaj, ujmę to tak: mam cudowny plan odnośnie jednej osoby. Niestety, nie mam zamiaru powiedzieć o nim nikomu, bo jak nie wypali, to wszyscy będą zawiedzeni. Ale powiem ci, że warto będzie. Jutro byś się wszystkiego dowiedział i nie żałował byś.

Zapadła cisza.

- Chyba ci wierzę – odpowiedział James, a Aline niemal usłyszała, jak się uśmiecha. – No to chodź.

Oboje wyszli z pokoju, a drzwi się zatrzasnęły.

Czarnowłosa wreszcie została sama.

Uniosła się i złapała szkicownik, gdyż naszła ją chęć na narysowanie czegoś.

„O czym oni mówili? Kogo dziś poznał James i co to ma wspólnego z myszami?” – myślała Aline, a na kartce zaczęły pojawiać się kreski. – „I czemu mam wrażenie, że Sharon dziś nie wróci na noc?”

Gdy skończyła rysować, na kartce znalazł się pozornie niedbały szkic jej ulubionego zwierzęcia.

Węża.

I rysunek Margaret w w tym samym stylu co wcześniejsza Amy. Mam jeszcze gotowego Willa i Sharon :D.
Swoją drogą pamiętacie te czasy, gdy Maggie była plastikiem?