Rozdział !(. Chyba mi nie wmówisz, że Włochy też wymyśliła...

Czytelnicy bloga mego, Czarownice, Czarodzieje!

Część trzecią tegoż opowiadania za otwartą uważam. I nieważnym jest to, że jedynie przez trzy rozdziały trwać ona będzie.

Z początku rozdział z perspektywy Sharon i Willa miał być napisany, jednak po zastanowieniu dłuższym jedynie Rudowłosą zostawiłam. Postać Willa się jednak pojawia, więc dużo na tym nie straciliście. Jakby ktokolwiek miał problem z zachowaniem Sharon, to przypomnieć pragnę, że nazwanie jej dzi*** dobrze na relacje międzyludzkie nie wpływa.

Rzeczą kolejną, wartą poruszenia, jest kwestia domów punktacji. Dziś jedynie was proszę o komentarze w stylu mistrza Yody napisane. Za każdy takowy punktów dla domu dam dziesięć. I przypomnieć również pragnę o konieczności poinformowania, czy się orłem, czy lwem, czy wężem, czy też borsukiem jest.

Poinformować was również pragnę o powstaniu zakładki GALERIA, w której to dzieła me artystyczne znajdziecie.

Oczekując na komentarze pozdrawiam w imieniu opowiadania bohaterów oraz własnym

Okej

* * *

Parę miesięcy później… sierpień.

Sharon stała z kufrem na krawężniku, czekając na Błędnego Rycerza. Cieszyła się, że w piątej klasie Michael napisał artykuł o czarodziejskich środkach transportu, bowiem dzięki temu nie musiała się teraz tłuc przez pół Londynu w kierunku bliżej nieokreślonym. Wystarczyło, że machnęła różdżką.

Zza rogu wyjechał niebieski, trzypiętrowy autobus, a śliczny, biały domek uskoczył przed nim, jakby się poparzył.

Sharon uśmiechnęła się.

Witaj, Magio.

Pojazd gwałtownie zatrzymał się przed nosem dziewczyny, prawie zwalając ją z nóg, a drzwi się otworzyły, ukazując młodego, kasztanowłosego chłopaka, który jeszcze niedawno chodził do Hogwartu.

- Sharon? – zdziwił się Alojzy.

- Hej – odparła dziewczyna. – Ty tu?

Chłopak przepuścił ją w drzwiach.

- Dorabiam w wakacje, wiesz. U mnie trochę z kasą krucho, a chcę z Tedy’m ogarnąć wyjazd do Egiptu.

Sharon uniosła brwi.

- A po jaką cholerę wam wyjazd do Egiptu?

Młody mężczyzna spojrzał na nią, wkładając jej kufer na półkę nad ich głowami.

- Tedy powiedział, że Bill powiedział, że załatwi nam wejście do piramidy, jeśli załatwimy sobie Egipt.

Sharon szybko przypomniała sobie, że Bill to najstarszy z wujków Jamesa.

- Nie da się po prostu teleportować?

Alojzy wskazał jej ręką na siedzenie, by usiadła. Eddie, który chyba nigdy nie wychodził zza kółka czarodziejskiego autobusu, zakręcił kierownicą i wcisnął gaz.

Sharon poczuła się jak na karuzeli.

Może ten Rycerz nie był takim dobrym pomysłem?

- Czekaj, zaraz się przyzwyczaisz – uspokoił ją chłopak. – Nie możemy się teleportować, bo międzykontynentalnie płaci się kaucję, a jak tego nie zrobisz, to ścigają cię aurorzy. I jeszcze coś robią teraz międzykrajowo, więc podnieśli ceny.

- To bez sensu.

- Dlatego zbieram na kaucję – odparł chłopak, źle rozumiejąc jej wypowiedź.

- Nie, chodzi mi o to, że teleportacja powstała, by ułatwić ludziom przemieszczanie się, a tymczasem rząd i tak robi wszystko, by nam utrudnić.

- Polityka – Alojzy wzruszył ramionami. – tego nie zrozumiesz. Tak w ogóle, gdzie chcesz jechać?

- Pod dom Minister Magii.

- CO?! – gdyby chłopak miał w buzi wodę, właśnie by ją wypluł zupełnie jak w kreskówkach.

- Twoja reakcja świadczy o tym, że usłyszałeś, więc nie będę powtarzać.

- Wiesz, że Minister zakazała podjeżdżać pod jej dom pod groźbą grzywny? Wysokiej?

- Wiem.

- To po jaką cholerę chcesz tam jechać? – dopytywał się, wciąż nie rozumiejąc, kasztanowłosy.

- Kolega zaprosił mnie do siebie na urodziny.

- W DOMU MINISTER MAGII?!!!

Jakaś czarownica z tyłu wrzasnęła, by się nie darł.

- Tak się składa, że tam mieszka!

Na twarz Alojzego weszło zrozumienie.

- Trzeba było tak od razu. Poproś, byśmy cię podwieźli na Johansona. Stamtąd masz dwie, czy trzy ulice do pałacyku.

- W takim razie na Johansona.

- EDDIE, TA MIŁA PANI CHCE NA JOHANSONA.

- NIE DRZYJ SIĘ TAK, GÓWNIARZU! – odkrzyknęła bardzo kulturalnie czarownica z tyłu.

Sharon przyjrzała się jej. Miała czarne, kręcone włosy i czytała jakąś książkę.

- Ej, czekaj, od kiedy ty się przyjaźnisz z synem Minister Magii?

- Od pierwszego września mojego pierwszego roku?

- Czekaj, który to? – zmarszczył brwi chłopak.

- Blondyn? – Sharon spojrzała z politowaniem na chłopaka.

- W sensie Alex?

- Noo… - potwierdziła dziewczyna. Jezu, ten człowiek nie ma w ogóle styczności z plotkarskimi gazetkami dla kobiet. Jest czego zazdrościć.

- ON JEST SYNEM MINISTER MAGII?!

- JESZCZE RAZ PODNIESIESZ GŁOS A NA CIEBIE ZASKARRZĘ!

- Spokojnie, nie zrobi tego – szepnął do Sharon Alojzy. – Mówi tak od trzech dni.

- Dni?

- Nie chce opuszczać autobusu. Nieważne, jest trochę zbzikowana, ale to normalne. Raz taki facet zaczął tańczyć na rurze i próbował się rozebrać…

Autobus zatrzymał się, a Alojzy zdjął bagaż Sharon na ziemię.

- No to miłych wakacji. Ja mam dużo pracy. Musisz skręcić w tę uliczkę po prawej, potem na końcu w lewo.

- Dziękuję. Miłego dnia.

Sharon wyszła w tym samym momencie, w którym nawiedzony autobus ruszył.

Nigdy. Więcej.

Stała na przepięknej, zadbanej uliczce na przedmieściach. Widać było, że w domach naokoło mieszkają sami bogaci ludzie, bo ociekały one przepychem. Co dokładnie siedem metrów stało drzewko, którego korona miała kształt sześcianu.

Sharon ruszyła wzdłuż ulicy, przypatrując się uważnie domom naokoło.

Z jakiegoś powodu czuła się niekomfortowo. Wiedziała, że tam nie pasuje. Już czerwono-pomarańczowe włosy, sięgające jej do połowy pleców i jej kolorowe oczy wydawały się odcinać od tej idealności wszystkiego wokoło, a co dopiero jej strój i bagaż, w którego skład wchodziła miotła.

Nagle z jednego z domów wybiegło pięcioro nastolatków w jej wieku.

Gwoli ścisłości: dom ten był dokładnie trzy metry od Sharon, a oni stanęli metr od niej.

Dziewczyna zmierzyła ich wzrokiem, a oni odpowiedzieli jej tym samym.

Już przy pierwszym rzucie oka można było powiedzieć, że mieszkają w tej dzielnicy. Trzech chłopaków miało markowe, skórzane kurtki i włosy postawione na żel, a pozostali bluzy znanej firmy i drogie buty. Gdyby obrabować ich z ubrań i sprzedać je na czarnym rynku, można by wyżywić rodzinę Sharon przez trzy miesiące.

Rudowłosa ruszyła dalej, ignorując ich.

„Nie są zagrożeniem” – pomyślała. – „To tylko cholerne, bogate do bólu, męskie plastiki.”

- Charles, patrz, jakaś ruda zjawa!

Sharon westchnęła ze zdenerwowaniem i zamknęła oczy, licząc do trzech.

- Ty, sprzątaczka! – odezwał się najwyższy i najszerszy w barach. Miał czarne, najwyraźniej farbowane włosy, kwadratową szczękę, a na bluzce napis „McCourtney”, pewnie po to, by nie zapomnieć swojego nazwiska. – Dobrze, że przyniosłaś własną miotłę! Trzeba zamieść dom Johnny’ego!

Zarechotał.

Dziewczyna odwróciła się, słodko uśmiechając.

W jej głowie uformował się szatański plan.

„Zadarłeś z nie tym, z kim powinieneś” – pomyślała.

- Och, Charles! – krzyknęła śpiewnie i uśmiechnęła się słodko. – Kochanie! Jak dawno się nie widzieliśmy! Ze dwa tygodnie!

Chłopak stanął jak wryty.

- My się znamy?

- Co? – Sharon zamrugała. – Oczywiście, że się znamy! Nie pamiętasz mnie? To ja, Sharon!

- Nie znam żadnej Sharon – odezwał się niepewnie chłopak. Gra aktorska rudowłosej sprawiła, że sam zaczynał mieć wątpliwości.

- Ach, tak? Teraz mnie nie znasz? – udała oburzoną różnooka, zarzucając mu ręce na ramiona. – A co z naszą miłością na zawsze? – dodała płaczliwym tonem.

- Jaką miłością na zawsze?! – chłopak agresywnie zrzucił z siebie jej ręce. – Nie znam cię, kobieto!

- Jak to „nie znasz”? A dwa tygodnie spędzone we Włoszech się nie liczą? Mieliśmy przecież pokoje obok siebie!

Sharon miała nadzieję, że się nie pomyliła.

- Jakie pokoje? Byłem we Włoszech, ale w pokoju obok byli tylko jacyś dziadkowie! Odp***rz się ode mnie!

- Jacyś dziadkowie?! Jacyś dziadkowie?! To tak mnie teraz przyjmujesz? Rozumiem, że to był dla ciebie tylko kolejny wakacyjny romans? – w oczach Sharon stanęły łzy. – A JA GŁUPIA MYŚLALAM, ŻE COŚ DLA CIEBIE ZNACZĘ!

- Ej, Charles, przestań się wygłupiać – odezwał się blondyn za nim. – Sam przecież opowiadałeś o najpiękniejszej dziewczynie na Ziemi.

Sharon uśmiechnęła się. Nie wierzyła, że ma takie szczęście. Nie dość, że idiota był we Włoszech, to jeszcze opowiadał o dziewczynie.

Uśmiechnęła się.

- Och, kochanie, opowiadałeś o mnie? – spytała słodko, nagle przestając się denerwować.

- Nie o tobie, dzi***! Mówiłem przecież, że cię nie znam!

- Powiedziałeś, że jestem najpiękniejszą dziewczyną na ziemi! – zaśmiała się głupiutko. – To takie miłe z twojej strony!

Chłopcy wokoło zaśmiali się. Ta sytuacja najwyraźniej bawiła również ich.

- Przecież mówiłem wam, że Angelika była blondynką! – wkurzył się brunet. - I że nazywała się ANGELIKA!

- Mówiłeś tylko, że miała piękne włosy – powiedział jeden ze skórzaną kurtką. – A ta tutaj przecież takie ma.

Puścił do niej oko.

- Ale ta tutaj ma na imię Sharon, przecież sama się, kur**, przedstawiła!

Trybiki w mózgu Sharon pracowały na najwyższych obrotach.

- Ale przecież sam mówiłeś, że to imię bardziej do mnie pasuje… - szepnęła. – Powiedziałeś wtedy, że Angelika jest za delikatne. Że potrzebne mi jest jakieś bardziej drapieżne, bo przypominam tygrysicę…

Charles wyglądał, jakby go piorun trzasnął. Nie miał pojęcia, co się dzieje.

- Nie wiem, kim jesteś, dzi*** - zaczął wolno. – Ale jeżeli zaraz nie przestaniesz, to…

- To co mi zrobisz? – spytała, znów piskliwie, powstrzymując łzy. Dobrze, że nikt nie wiedział, że to były łzy śmiechu. – Bo serce mi już złamałeś!

- Ej, Charles, to się robi wredne – powiedział chłopak w białych dżinsach. – Przecież widać, że ona cię zna! Skąd mogłaby wiedzieć, jak masz na imię albo, że byłeś we Włoszech?

W oczach bruneta błysnęło zrozumienie.

- Bo jest je***ą czarownicą?

Zapadła cisza.

Włoski na karku Sharon bezwiednie się zjeżyły.

- Sharon? Co ty tu robisz? – spytał ktoś spoza kręgu wzajemnej adoracji.

Sharon obejrzała się i ujrzała kogoś, na kogo widok odetchnęła z ulgą.

Nie była już sama.

- Will? Skąd ty się tu… – szepnął Charles, jakby zobaczył ducha, również zauważając osobę, która się przy nich pojawiła.

Sharon złapała spojrzenie szatyna i ogarnęło ją niespodziewane ciepło.

Przez wakacje zmienił się. Włosy mu urosły i były zdecydowanie dłuższe, niż by nakazywał rozsądek, przez co skojarzył się trochę Sharon ze Slashem. Nie zasłaniały mu one jednak twarzy, więc doskonale widziała jego czekoladowe oczy. Zdecydowanie się opalił i urósł, a kości jego policzkowe stały się bardziej widoczne.

Z jakiegoś powodu dziewczynę ogarnęła nagła chęć rzucenia mu się na szyję, jednak zamiast tego starała się mu jakoś telepatycznie przekazać, co właśnie odwala.

Will kiwnął głową i uśmiechnął się serdecznie, a serce dziewczyny gwałtownie zabiło.

Co się, kurde, dzieje?

- Charles! – krzyknął Will z udawaną radością. – Dawno się nie widzieliśmy! Jakieś… dwa tygodnie? Trzy? Nie pamiętam już.

- Widzę, że pamiętasz Willa. – powiedziała Sharon. – A mnie, jakimś cudem, nie. I co, dalej będziesz próbować wszystkich przekonać, że mnie nie znasz, tak?

- Ale ja cię nie znam! – krzyknął brunet, wyglądając, jakby próbował zapaść się pod ziemię. – A Will to mój kolega z podstawówki!

Trybiki w głowie Sharon obracały się w zawrotnym tempie. Kiedyś Will opowiadał jej, że miał w podstawówce dupka, który prześladował go od pierwszej klasy. Raz wysmarował mu włosy psimi odchodami mówiąc, że skoro go nie stać na szampon, to powinien korzystać z tego, co daje natura. Dziwnym zbiegiem okoliczności tamten też miał na imię Charles.

- Z jakiej podstawówki? To syn kolegi mojej mamy – powiedziała dziewczyna.

- Właśnie – dodał Will, uśmiechając się. – Pamiętasz, spotkaliśmy się we Włoszech. Wtedy, jak postanowiłeś nam postawić Pizzę. Wiesz, jak skończyło padać.

Sharon miała ochotę go uściskać.

Charles posiniał. Najwyraźniej spotkanie po latach kolegi z podstawówki, który był teraz od niego wyższy, niezbyt dobrze działało na słabe nerwy nastolatka. Choć fakt, że jakaś dziewczyna wmawia my znajomość też nie mógł mieć na nie dobrego wpływu.

- A no tak! – krzyknął, jąkając się. – Wtedy! I Angelika miała na sobie taką… eee… zieloną sukienkę w… czerwone kropki!

Nagle Sharon z rozchichotanej laluni stała się znowu sobą.

- Fajnie, że wreszcie sobie przypomniałeś. Tyle, że właśnie zauważyłam, jakim jesteś idiotą. – podeszła do niego i dała mu z liścia. Na policzku chłopaka pojawił się różowy ślad. - To za to, że nie chciałeś się do mnie przyznać. – powtórzyła ruch. – A to za to, ze nazwałeś mnie sprzątaczką. Zrywam z tobą. Najwyraźniej nie jesteś mnie wart.

Chłopcy wokół wydali z siebie zbiorowe „ŁUUUU”.

- Chodźmy Sharon – uśmiechnął się do niej serdecznie Will, po czym nachylił się jej do ucha i szepnął: - Nawet nie wiesz, jak bardzo mi się to podobało. A rzadko kiedy jestem zwolennikiem przemocy.

- Szkoda tylko, że ktoś tu pedancko dba o czystość chodników, bo potraktowałabym go tak, jak on ciebie – odparła twardo dziewczyna. Chwilę potem jednak zaśmiała się i podniosła kufer.

Ruszyli w kierunku domu Alexa.