Rozdzial !%. Ziemniaki to jednak szczwane bestie...

 Czarodzieje, Czarownice i… stare szafy!

Fajnie was znów widzieć :D.

Dzisiejszy rozdział jest taki, jaki jest, posiada dużo perspektyw, ALE ma również dużo informacji, które w dalszej części tekstu mogą się przydać, więc czytajcie uważnie.

Rozdział Dedykuję Adze. Umarłam. Napisałaś coś około pięćdziesięciu komentarzy…

A was wszystkich proszę o pójście jej przykładem i może nie pisanie ich aż tylu, a napisanie jednego, ale porządnego :D.

Zagadka na dziś za 10 punktów, zasady te same, co w zeszłym tygodniu:

Z jaką postacią z Harry’ego Pottera (tudzież mojego opowiadania) chcielibyście się spotkać? Dlaczego?

No. Liczę na kreatywne odpowiedzi i widzimy się w komentarzach!

Okej

P.s. Co myślicie o shoutboxach? Może chcecie, by takowy znalazł się i na tym blogu?

* * *

Miesiąc później… marzec…

- Wiesz co, teraz mogę zrozumieć, dlaczego ludzie tak często kupują tę gazetkę – stwierdziła spokojnie Margaret, wpatrując się w najnowszy numer „Nie-Co-dziennika”.

- Hmmm? – mruknęła Sharon, gryząc marchewkę i czytając lekturę na historię magii.

- Podoba mi się ten artykuł.

- Hmm-hm? – tym razem mruknięcie było ukrytym pytaniem „który?”.

- Ten o szkołach Magii. Nawet nie wiedziałam, że niektóre istnieją – odparła Margaret.

- Yhym. – „Acha”.

- Na przykład o Uagadou wiedziałam, bo tam miała chodzić Mary. Ale nie miałam pojęcia o Ilvermorny. Wiesz, tej w Stanach Zjednoczonych. Wydawało mi się do tej pory, że to Magictime odpowiada za uczenie Amerykanów.

Sharon kiwnęła głową, nie odrywając wzroku od książki.

- Choć… Magictime jest stosunkowo młodą szkołą. Założono ją… dwa lata po bitwie o Hogwart? Czekaj… wiedziałaś, że teraz szkół jest tylko dwanaście? To dziwne, nie sądzisz? Czarodziejów jest przecież o wiele więcej… O! W wielu krajach jest tylko nauczanie domowe! 

Margaret odwróciła się w stronę rudowłosej i spojrzała na śledzące uważnie tekst różnokolorowe oczy.

- Super się z tobą gada – stwierdziła, opierając brodę na rękach i zupełnie przypadkiem kierując wzrok na siedzącego dwa stoły dalej Alexa rozmawiającego z Okularnicą, która żywo gestykulowała.

Co takiego ciekawego ma mu do powiedzenia?

Sharon odwróciła wzrok od książki i zmierzyła ją spojrzeniem, ostentacyjnie przełykając kęs warzywa.

- Nie martw się, rozmawiają tylko o wybuchu na eliksirach. On nie ma zamiaru zaprosić jej na randkę.

Ze zdziwienia głowa Margaret spadła z ręki i w ostatniej chwili udało jej się nie walnąć w stojący przed nią talerz pełen zupy dyniowej.

Dziewczyna nie wiedziała, co powiedzieć. Sharon najwyraźniej już od dawna wiedziała o jej miłości.

Tymczasem ruda powróciła do lektury, nic sobie nie robiąc z wytrzeszczonych na nią niebieskich oczu.

Margaret postanowiła zmienić szybko temat.

- Wiesz, że to, co Bins zadał, jest dopiero na za dwa tygodnie, co?

- Wiem.

- To czemu to czytasz akurat przy obiedzie? – dopytywała się blondynka.

- Bo możliwe, że niedługo Slughorn zada nam wypracowanie. A Magnus postanowił nas nauczyć patronusów. I profesor Brown kazała nam wykuć mapę zimowego nieba – mówiła powoli Ruda, a jej oczy nie przestawały latać w tę i z powrotem.

To się nazywa podzielna uwaga.

- No i zapomniałabym o SUM-ach.

Zamiast skomentować jej słowa, Margaret schowała jedynie twarz w dłonie.

To mówiło samo za siebie.

─────────────────────────────────────────────────────

Po drugiej stronie sali, Alex przysłuchiwał się wykładowi Sophie, polegającemu na wymachiwaniu rękoma i próbie wytłumaczenia, dlaczego jej eliksir dodający wigoru wybuchł i dlaczego to nie jest jej wina. Chłopakowi pozostawało jedynie słuchanie i kiwanie głową.

- Słuchaj, bo Slughorn powiedział przecież, by zamieszać trzynaście razy w lewo i trzynaście w prawo, ale nie powiedział w jakiej kolejności!

- Masz rację – skwitował Alex.

- No i nie moja wina, że ja zrozumiałam, że mogę sobie wybrać, nie? – dziewczyna nie dawała za wygraną. Najwyraźniej mówiła głośno nie tylko dlatego, by Alex usłyszał, ale by cały stół Ślizgonów zrozumiał, że pół ławki wyleciało w powietrze nie dlatego, że ona jest słaba z tego przedmiotu, ale dlatego, że Slughorn nie jest najlepszym nauczycielem.

Chłopak kiwnął głową i zamieszał zupę. Nie chciało mu się wdawać w dyskusję z nią.

Co innego Agatha…

- Sophie, Slughorn uważa, że jesteśmy na tyle inteligentni, by zrozumieć, że najpierw ma być lewo, tak jak w jego wypowiedzi – powiedziała beznamiętnie, grzebiąc w sałatce.

- Ale nie wyraził się jasno!

- Nie musiał. Zauważ, że nikomu poza tobą nie wystrzeliło.

Bernard, siedzący nieopodal, parsknął śmiechem, a siedzący wokół niego uczniowie ledwo się przed tym powstrzymali.

Usta Okularnicy stały się wąską kreską.

- To dlatego, że dobrze wybrali.

Nikt nie chciał się z nią dłużej kłócić.

Alex zdążył zerknąć na Margaret, zanim jej twarz zniknęła między dłońmi.

─────────────────────────────────────────────────────

- Will, mówiłem ci już, że nie ma tego w bibliotece – rzekł spokojnie Bulwa, idąc tyłem przed chłopakiem. – Nie ma!

- Ale ja nie mówię, że jest – zaśmiał się krótko Will. – Twierdzę, że możemy to mieć w podręczniku!

- Jak to w podr… - Oczy Harry’ego się zaświeciły, po czym chłopak palnął się otwartą dłonią w czoło. – Jestem idiotą. Oczywiście, że tak!

- Bulwa, nie twierdzę, że uda ci się to zrobić, - przerwał mu Will. - Ale nie sądzę, by Amortencja była odpowiednim rozwiązaniem w przypadku miłości. Ona cię znienawidzi.

- Mnie? – zdziwił się przesadnie Bulwa. – Myślisz, że ja to robię dla siebie?

Will przez chwilę nie wdział co powiedzieć, ale chwilę potem go olśniło, gdy przypomniał sobie ich wczorajszą rozmowę.

- Nie zrobisz tego – powiedział, choć na jego twarzy rósł uśmiech.

- Jesteś pewny? – wyszczerzył się diabolicznie Bulwa. – Panie kochają niegrzecznych chłopców…

- Jak wylecisz ze szkoły, nikt cię nie będzie kochać, nie to, żeby coś…

- Koleś, myślisz, że ja dam się złapać? Nieustraszony Bulwa da sobie radę!

- Polemizowałbym – mruknął Will, ale głośniej powiedział: - Dobra. Załóżmy, że się uda. I co? Będziesz pilnował, by Brown i Magnus nie zrobili czegoś… eee…

- Dziwnego?

Niekoniecznie o to słowo chodziło Willowi, ale starał się sprawiać inne wrażenie.

- Mój ty drogi, niewyedukowany kolego. Ja rozumiem, że boisz się, iż w murach tego zamku pojawi się dodatkowe, nadprogramowe dziecko, ale wątpię, by od razu pakowali się razem do łóżka. Ja po prostu twierdzę, że oni się mają ku sobie i zdecydowanie trzeba im pomóc w…

Przerwał, gdyż na plecy prawie wskoczyła mu Ewea.

- Dobra, o co leci, bo słyszałam dwa moje ulubione sformułowania? – spytała, gdy stanęła obok nich.

- Z ciekawości się spytam, które to, moja piękna?

Ewea, poprawiła krótkie włosy i przybrała minę typowego Bulw… podrywacza.

- Wiesz… chodzi mi rzecz jasna o Brown i Magnusa.

- Rzecz jasna – wyszczerzył się Will.

Ewea chwilę stała i patrzyła się nic nie rozumiejąc na ruszającego dziwnie brwiami Bulwę.

Po chwili jednak wciągnęła głośno powietrze.

- Jesteś rąbnięty.

─────────────────────────────────────────────────────

- Kto jest rąbnięty? – dopytywał się James, który usłyszał te słowa z drugiego końca holu.

James, rzecz jasna, miał radar rąbniętości.

- Bulwa – odpowiedzieli chórem i Will, i Ewea, i Karen, która przechodziła obok i, choć nie słyszała rozmowy, to łatwo było się jej domyślić, o kogo chodzi. Zresztą… ona za każdym razem by powiedziała, ze Bulwa jest rąbnięty.

Po wysłuchaniu krótkiej opowieści chłopaka (rzecz jasna z pominięciem fragmentu o dziewczynach, gdyż mogłoby to urazić słuchaczki), twarz Jamesa można by pomylić z twarzą kolesia, który chwilę temu uciekł z psychiatryka. Ale biorąc pod uwagę postrzeganie Hogwartu przez niektórych, nie musiało to być jakoś szczególnie dziwne.

- Powiem ci, że to jest zaje…

Nikt nie wie jak, ale tuż przed nim spod ziemi wyrosła Pani Pomfrey, niosąca jakąś dziwną teczkę.

- Słucham, panie Potter? Co chciał pan powiedzieć?

Najwyraźniej nie tylko okularnik miał wbudowany radar.

- Eee… zaje… eee… zajezdnia. Tramwajowa, w sensie. Chodzi o to, że… eee… musimy to przeczekać, ale prędzej czy później jeden z tramwajów odjedzie i… eee… czekanie się skończy?

Uczniowie, nawet ci nie przysłuchujący się tej rozmowie od początku, z całych sił starali się nie udusić.

A biedny James stał i, górując wzrostem nad pielęgniarką, czuł się naprawdę dziwnie.

- Mówi pan, że zajezdnia? – Pani Pomfrey uniosła wysoko brwi.

- Tak. Dokładniej, to tramwajowa.

- Tramwajowa?

- Tak.

Pani Pomfrey stwierdziła, że odejdzie, zanim ktoś przez przypadek poruszy temat kuropatw.

─────────────────────────────────────────────────────

- Tak się zastanawiam, czy nie poruszyć w kolejnym numerze „Nie-Co-Dziennika” tematu braku wychowania fizycznego w szkole magii – stwierdził żartobliwie Alex, siadając obok różnookiej z kawałkiem pergaminu i piórem, w celu rozpoczęcia pisania pracy na transmutację.

- Wiesz, zawsze możesz. Pamiętasz przecież, że każdy może napisać artykuł – stwierdziła Sharon, kartkując lekturę na historię magii.

Kogo, do jasnej cholery, interesują bunty goblinów? Nawet Bins przy tym zasypia! A im każe czytać książki pochodzące z tamtego okresu o tamtym okresie…

Boże.

Ruda zaczęła rozważać podcięcie sobie żył kartkami paruwiecznego dzieła w nowej oprawie.

- Z wf przynajmniej nie byłoby prac pisemnych… - mruknął Alex, gdy ledwo uniknął zalania kanapy atramentem (która, nawiasem mówiąc, była już w paru miejscach głęboko granatowa).

- Skąd wiesz? A może rozmawialibyśmy o tym, jak szkoły magii powstałe podczas buntów goblinów wpłynęły na unicestwienie ławki na eliksirach?

Alex spojrzał dziwnie na dziewczynę.

- Powiedz mi, jak udało ci się zabrać ten proszek od Pomfrey i czemu się nie podzieliłaś?

Sharon spojrzała się na niego sucho.

- Alex, mój drogi, ja rozumiem, że dzielę się z tobą moimi fasolkami wszystkich smaków, ale naprawdę myślisz, że zrobiłabym to samo z bezcennym dziełem profesora Longbottoma?

Przerwał jej dźwięk wwalających się przez drzwi dwóch ciał – obu męskich. Ponieważ jedno z nich posiadało okulary, Alex i Sharon postanowili nie wzniecać alarmu, wiedząc, że to sami swoi.

Owi „sami swoi” chwilę później rzeczywiście okazali się być Willem i Jamesem,

- DOBRA, ODKRYLIŚMY KOLEJNEGO GENIUSZA!!! – wrzasnął James, gdy drzwi za nimi znikły, a Will zatkał uszy.

- Zamieniam się w słuch – rzekł Alex.

- Bulwa postanowił zeswatać Brown i Magnusa!

Sharon zamrugała.

Profesor Brown, nauczycielka Astronomii była bardzo młodą kobietą, która jednak szybko wskoczyła na stanowisko najtwardszej nauczycielki w szkole. Była surowa i bezwzględna. Jednak Magnus, nauczyciel Obrony przed Czarną Magią pozwalał nazywać się po imieniu i prowadził jedne z ciekawszych lekcji. Poza tym utrzymywał się na tym stanowisku już od sześciu lat, co chyba mówi wszystko o jego umiejętnościach. W wielu względach byli swoimi przeciwieństwami.

- Cóż… - zaczął Alex, również trochę zdziwiony. – To naprawdę zaje…

-…zdnia tramwajowa – dokończył za niego Will, szczerząc się. – Wiem, tak samo skwitował sprawę James.

Blondyn zamrugał 22 razy.

Sharon uważnie liczyła każde mrugnięcie, po czym spokojnie powiedziała.

- To zdecydowanie oznacza „zróbmy to”, Morsem.