Rozdział !^. Będzie zabawa, będzie się działo...

Czarodzieje i czarownice, bo mugoli tu chyba nie mamy!

Dziś mam dla was parę smutnych wiadomości.

Po pierwsze: rozdział jest krótki. Po prostu… nie widziałam sensu by go niepotrzebnie wydłużać, więc jest jaki jest.

Po drugie: Zapomniałam, że dziś niedziela :D. Dlatego rozdział tak późno :D.

Po trzecie: za tydzień nie wstawię rozdziału.

*Tu możecie udać śmiertelne przerażenie, ale na tyle nieśmiertelne, bym nie straciła czytelników*

Powodów jest kilka, ale najważniejszy to chyba fakt, że będę w innym kraju, nie będę mieć dostępu do internetu i, co gorsza, laptopa (ale jadę do Disneylandu, więc żebym jakoś strasznie żałowała…). Bardzo was przepraszam, ale to nie zależy ode mnie, postaram się jednak…

Po czwarte: wstawić post rysunkowy. Przy czym pewnie więcej tam będzie ojej gadaniny niż prac…

To tyle ze smutnych wiadomości, teraz pytanie:

Jak pachniałaby dla was amortencja? Odpowiedź uzasadnij.

No, to żegnam was i do zobaczenia za dwa tygodnie

Okej

* * *

- Bulwa, stwierdziłam, że jesteś idiotą.

- Co? Czemu?

Sharon popatrzyła na chłopaka powątpiewająco.

- Naprawdę chciałeś robić eliksir miłosny?

Chłopak kiwnął głową zachęcająco, oczekując dalszej części jej wypowiedzi.

- I sądzisz, że Wesleyowie nie wysyłają gotowego?

Wszystkie wtajemniczone osoby, wykluczając Margaret, którą gdzieś wcięło, spojrzały na nią, jak mugole na ducha (bo dla tych idiotów duchy nie są czymś normalnym. Pfff...). Gdy zrozumieli, co powiedziała, mieli ochotę palnąć się w twarz.

Boże, było to tak oczywiste, że o tym zapomnieli.

Jedynie Will uśmiechnął się szeroko i schował ją w uścisku.

- A teraz, ruda zjawo, pokaż nam, co masz w kieszeni.

Sharon wyszła z jego objęć obrotem i spojrzała mu twardo w oczy.

- Pierścień władzy – odpowiedziała krótko i usiadła na biurku, a urodzeni w niemagicznych rodzinach parsknęli śmiechem.

Jednak przynajmniej dziesięć polemicznych spojrzeń, rzucanych przez uczniów 5 roku, starało się o jej uwagę.

Will usiadł obok niej i czekał.

Sharon jeszcze chwilę udawała obrażoną, ale jego wyszczerzona mordka szybko sprawiła, że również wybuchła śmiechem i wyjęła z kieszeni malutką buteleczkę, którą podrzuciła jedną ręką, a złapała drugą, prezentując ją zebranym.

- Kocham cię za to – powiedział Will, zanim pomyślał.

Chwilę potem starał się robić wszystko, by ukryć swoje zażenowanie. Na szczęście pozostali uznali to za żart, toteż nie musiał się dłużej czerwienić.

Sharon rzuciła buteleczkę do Bulwy, który cudem boskim ją złapał.

- No – stwierdził. – O coś takiego mi chodziło. Jak fajnie jest mieć służbę. – Chwilę potem chłopak się wyszczerzył, by nikt nie brał tego do siebie. Nie uniknął jednak piorunującego spojrzenia, które ruda wyćwiczyła przez lata.

- Otwórz – powiedział James. – Będzie zabawa.

- …będzie się działo… - mruknęła Karen.

- …i znowu nocy będzie mało… - dodała Ewea i obie wybuchły śmiechem, pozostawiając innych w błogiej niewiedzy o dalszej części tekstu piosenki.

Pozostali popatrzyli na nie dziwnie, ale chwilę potem zwrócili swoje spojrzenia na Jamesa.

- W sensie… Nigdy nie wiedziałem, jaki jest mój ulubiony zapach. Czas to sprawdzić.

Gdyby Pani Pomfrey weszła pięć minut później do klasy, byłaby dumna z młodych ludzi, wąchających bliżej nie określoną substancję z buteleczki. Zresztą… Pan Longbottom też nie miałby im tego za złe.

(Ale nie, dzieci. Nie róbcie tego w domu. Ci uczniowie mieli w rękach jedynie eliksir miłosny (nawiasem mówiąc nie jest on dostępny wśród waszych kolegów, toteż nie dajcie się namówić na wdychanie czegokolwiek). A nauczyciele nie używali narkotyków. Także bądźcie dobrymi dziećmi, jakimi jesteście, i zapomnijcie o sprawie, wracając do dalszej lektury. Dziękuję.)

─────────────────────────────────────────────────────

- Dobra Alex, a ty, co czujesz? – spytał James, który przed chwilą oświadczył wszystkim, że czuje pastę do smarowania rączki od miotły. Rzecz jasna, Sharon, Will i Alex wiedzieli, że to pewnie nie wszystko. Na pewno było też związanego z malowaniem albo sztuką.

Blondyn przejął od okularnika flakonik i powąchał. Przez chwile miał wrażenie, że czuje skórę, potem kisiel (długa historia opowiadająca o młodym Jamesie, który zawitał w jego progach, a potem opuszczał je w trybie expresowym) ale następnie poczuł coś, czego się nie spodziewał. Cynamon. Nawet nie wiedział, z czym może mu się to kojarzyć.

- Skóra – rzekł na głos.

- Ludzka? – spytała Karen.

- Tak, jestem kanibalem – zaśmiał się, nadal zamyślony. – Smocza.

Czemu cynamon? Nienawidził cynamonu…

- Coś jeszcze?

- Tak. Kisiel. – (zero porozumiewawczych spojrzeń w stronę Jamesa) – Jabłkowy.

- Przez cały ten czas? – spytał wkurzony okularnik.

- Zawsze* – wyszczerzył się Alex.

Will stwierdził, że uwielbia zapach pieczonej Pizzy - zerkając z uśmiechem w stronę Sharon - i sosnowego drewna.

U rudowłosej sprawa była jasna – powietrze po deszczu i kawa, którą spożywała w nadmiernych ilościach.

Nietrudno się domyślić, że kawę poczuł również Will, ale nie ze względu na napój.

Tymczasem Sharon próbowała zrozumieć coś innego… coś, co, o dziwo, nie budziło w niej dezorientacji.

─────────────────────────────────────────────────────

Wśród całego zgiełku, jaki wywołała buteleczka, wszystkim zajęło chwilę, by zobaczyć, że Margaret stoi w otwartych drzwiach z miną, której nie da się opisać inaczej jak „największe przerażenie”. Wyglądała, jakby stanęła oko w oko z bazyliszkiem. Albo inną bestią. Na przykład Profesor Brown.

- Zabierzcie ten obraz sprzed mych oczu – szeptała.

Po chwili otaczało ją parę osób, w tym Alex. Usadzili dziewczynę na ławce i starali się ją przekonać, by zdradziła, co ujrzała.

Blondyn jednak był zajęty nie konkretnie nią, ale… jej zapachem.

─────────────────────────────────────────────────────

„Zabierzcie ten obraz sprzed mych oczu”.

Margaret nie wiedziała, jak spojrzy się w oczy osobom, które przed chwilą widziała w pustej sali na sąsiadującym korytarzu.

Dlatego nie należy się gubić i mylić. Co ona by zrobiła, by odwrócić czas…

- Ej, Maggie, co się stało? – spytała czule Victoria, ale blondynka zwróciła się jednoznacznie do Sharon.

- Umiesz rzucać Obliviate? Proszę, powiedz tak – błagała.

Ruda zlustrowała ją spojrzeniem.

- Jak powiesz, co się stało… - zaczęła, ale niebieskooka jej przerwała.

- Oni… całowali się.

Klasa zamarła.

Normalnie Margaret nie reagowała tak na całowanie. Nie miała takiego problemu. Według niej całowanie było spoko. Najwyraźniej całującymi się osobami musieli być ludzie, których dziewczyna najlepiej by w takich sytuacjach nie widywała.

Wszyscy myśleli o jednym.

- Kto? – zadał Michael pytanie, które nurtowało wszystkich.

Zamiast tego Margaret zaczęła się rechotać.

- Wiecie, że ta Amortencja jest niepotrzebna, co? – spytała retorycznie.

- Oni…

- Nie widzieli mnie – odparła dziewczyna na niezadane pytanie Jamesa. – Gdyby tak było, miałabym przerąbane i na Obronie przed Czarną Magią, i Astronomii. 

* ten moment, gdy cytujesz książkę, do której piszesz fanfiction, zmieniając znany tekst w coś połowicznie zabawnego...