Rozdział !&. Beozar - kamień w brzuchu konia, czyli może lepiej się poucz

Uczniowie Hogwartu bądź innych szkół magii!

Jak obiecałam, dnia dzisiejszego pojawia się rozdział. Powróciłam już z krainy, w której szkołą magii jest Beauxbatons i, mimo, że cierpię z tego powodu, jestem już w mojej ojczyźnie (nie chodzi tu o to, że nie jestem patriotką, ale poza naszym krajem jest niczego sobie…).

W tym rozdziale poznajecie mojego ulubionego nauczyciela. Uprzedzając wszelkie pytania: tak, zainspirowałam się na Magnusie Chase (nawet, kurde, imię zcapiłam…)

Z rzeczy organizacyjno-treściowych:

Znudził mi się ten rok szkolny, bo nie mam już pomysłów, co mogą robić, a ich szóstą klasę mam zaplanowaną ze szczegółami, toteż w następnym rozdziale pojawi się zakończenie ich piątego roku w Hogwarcie. Co oznacza również, że ten remis między trzema domami (Hufflepuff, zawiodłam się!) trzeba niezwłocznie zniszczyć, zdobywając punkty, bym mogła umieścić wszystko w rozdziale.

(Tak jakby co: opowiadanie zakończy się wraz z końcem szóstego roku, więc nie martwcie się – jeszcze będziecie musieli się ze mną pomęczyć).

Tymczasem pytanie za 10 punktów:

Jaki byłby twój patronus? Jakie wspomnienie najprawdopodobniej by go przywoływało? (Z góry mówię – nie wymagam od was otwarcia przede mną swojej duszy, a jedynie pomysłowych odpowiedzi).

I, po raz pierwszy, ja też odpowiem na nie w komentarzu :D.

Liczę na was

Okej

P.s. Niespodzianka jest nadal aktualna. I pojawi się jutro.

* * *

- Witam wszystkich na Obronie Przed Czarną Magią! – zaczął lekcję Magnus, jak zwykle trochę za głośno. Miał zwyczaj, by przypominać wszystkim na początku lekcji, gdzie się znajdują. Sam chodził jeszcze niedawno do Hogwartu i pamiętał, że często miał problemy z zapamiętaniem planu lekcji. W takim wypadku zwykle podążał za tłumem, co albo kończyło się w odpowiednim miejscu, albo zupełnie się od niego różniącym.

Gdy uczniowie weszli do sali, pierwszym, co rzuciło się im w oczy, były ławki stojące pod ścianami i odsłaniające pustą przestrzeń na środku klasy. Niepewnie stanęli przed czarodziejem, ubranym, jak zwykle, w lekko przypominającą płaszcz Matrixa, czarną szatę.

- Dziś się będzie działo – mruknął James do Alexa, a ten w odpowiedzi kiwnął głową.

Magnus rzucił mu krótkie spojrzenie, nie tyle wyrażające aprobatę, co nie będące surowym.

- Przez ostatnich parę lekcji przerabialiśmy strasznie nudną teorię wyczarowywania patronusów. Mówiliśmy między innymi o… - w tym momencie wskazał gwałtownie różdżką na Michaela, który, przyzwyczajony do takiego przebiegu lekcji, płynnie dokończył jego zdanie:

- Przekazywaniu wiadomości za ich pomocą.

- … oraz…? - w tym momencie Magnus pokazał Agathę.

- …obronie przed dementorami? – wyjąkała dziewczyna.

Magnus spojrzał na nią, a w jego oczach kryła się wesoła iskierka.

- To było pytanie, czy odpowiedź?

- Odpowiedź? – stwierdziła pytająco czarnowłosa.

- Mnie się pytasz? – spytał żartobliwie nauczyciel.

- Odpowiedź – powiedziała, tym razem pewnie, uczennica.

- To dobrze. Bo nie mam ochoty powtarzać tego wszystkiego. - mrugnął do niej czarodziej, po czym, przechadzając się przed uczniami, kontynuował: - Rzecz jasna jak w każdej dziedzinie magii, może poza historią, najfajniejsza jest praktyka. Bo na co komu idiotyczne teorie, skoro i tak nie obronimy się nimi przed atakiem strażników z Azkabanu? Odpowiedź brzmi: po nic, ale kochane Ministerstwo Magii wprowadziło coś takiego, jak SUM-y, na których może się pojawić pisemne pytanie odnośnie patronusów, a każdy szanujący się auror, tudzież inny, nawet nie szanujący się czarodziej, musi na nie odpowiedzieć. Teoria pewnie wypadnie wam z głowy zaraz po wyjściu z Wielkiej Sali, ale ja mam obowiązek przygotować was nie tyle do testu, ale do życia, gdzie zamiast przywoływać definicję z podręcznika, będziecie musieli przywołać choćby błękitną mgiełkę, inaczej będziecie przypominać warzywa. Jakieś pytania?

Rozejrzał się po klasie. Wszyscy sprawiali wrażenie rozumiejących.

- Nie ma? Nikogo? Nie wstydźcie się, naprawdę lepiej teraz się o coś spytać, niż potem zarywać noce na szukaniu jakiejś wolnej klasy do nauki.

Nikt się nie odezwał, ale co poniektórzy uśmiechali się.

- Taką klasę naprawdę trudno znaleźć… - zachęcał nauczyciel. – Nie? Super. Niech każdy znajdzie sobie wolną część Sali. Mam nadzieję, że pamiętacie formułkę. Do dzieła.

─────────────────────────────────────────────────────

Alex znalazł się obok Jamesa.

- Uwielbiam tego nauczyciela – powiedział. – Serio. On jedyny wydaje się być człowiekiem.

- No. Jest na tyle młody, by pamiętać, jak to było kuć do testów. Expecto Patronum – mruknął okularnik.

Nic się nie wydarzyło.

- Pomyślałeś o czymś szczęśliwym? – spytała się Sophie, która nagle się obok nich pojawiła. Wyglądała jakoś inaczej.

- Pytanie brzmi, czy w ogóle pomyślał – wyszczerzył się Alex.

- Bardzo, kurde, śmieszne – skomentował James. – Tak, pomyślałem. Ale najwyraźniej nie było wystarczająco miłe.

Alex rzucił mu rozbawione spojrzenie.

- Pierwszy lot na miotle nigdy nie wypala – stwierdziła blondynka.

„Uwielbiam stereotypy!” – pomyślał Alex. – „Dobry z Quiddicha, to od razu miotła, kurde.”

- Ogarnąłem, okej? – powiedział brunet, rzucając dziewczynie zdenerwowane spojrzenie.

Alex i Sophie wymienili spojrzenia, a dziewczyna, korzystając z tego, że na nią patrzy, demonstracyjnie poprawiła włosy.

Kręcone.

Chwila. Czy ona nie miała prostych?

Nieważne.

Alex zamknął oczy. Jakaś szczęśliwa sytuacja z życia. Trzeba przeszukać swoją pamięć w poszukiwaniu czegoś fajnego.

Dzień dostania listu z Hogwartu?

Żołądek chłopaka ścisnął się. Nie. To nie był szczęśliwy dzień.

- Alex, dobrze się czujesz? – spytała Okularnica, ponownie poprawiając włosy.

- Tak, nic mi nie jest – odparł sucho.

- Sophie, chodź tutaj – krzyknęła z drugiego końca sali Agatha.

Dziewczyna ulotniła się.

- Ona jest mega wkurzająca – stwierdził James. – Pojawia się, znika. Czasem lubi, czasem nienawidzi. I ciągle gada.

- Jak to kobiety bywają – stwierdził Magnus, pojawiając się za ich plecami. – Co wam wychodzi?

- Niech pan odejmie od 200 liczbę pięćset razy większą od czterech.

- Na powiedzenie „nic”, są łatwiejsze sposoby – mruknął nauczyciel.

- Ale ten jest bardziej wykwintny.

- Wykwintne może być jedzenie. Albo przyjęcie. Do określenia sposobu się raczej tego nie używa. Nieważne. Spróbuj jeszcze raz.

James wymamrotał formułkę i jak zwykle nic nie wyszło.

- O czym myślałeś?

- Sam nie wiem – wzruszył ramionami chłopak. – Jakoś tak… sam nie wiem.

Magnus przewrócił oczami i powiedział na tyle głośno, by cała klasa usłyszała:

- Dobrze, ponieważ nikomu nie wychodzi, zademonstruję wam, jak mniej więcej powinno to wyglądać.

Czarodziej zamknął oczy i uniósł różdżkę. Wypowiedział „Expecto Partonum” i z końca jego różdżki wyskoczył pełnowymiarowy…

Lew.

- Wow – mruknęła cicho Emily.

Tak naprawdę, to zwierzę to było bardzo odpowiednie do czarodzieja, który je wyczarował. Magnus miał blond włosy sięgające do brody, przypominające niektórym grzywę, był dobrze zbudowany i odważny. Zresztą… był opiekunem Gryffindoru, nie ma się co dziwić, że takie właśnie stworzenie się pojawiło.

- O czym pan pomyślał? – spytał Thomas, gdy Lew zniknął.

James był prawie pewny, że na policzkach nauczyciela wykwitły rumieńce.

- O dniu, w którym poznałem najpiękniejszą kobietę pod słońcem.

Zapadła cisza, którą przerwał Magnus.

- A teraz wasza kolej! Jazda do roboty! Każdy, kto wyczaruje cielesnego patronusa, dostanie dwadzieścia punktów dla domu!

─────────────────────────────────────────────────────

- I wtedy powiedział, byśmy wyczarowali, to wyczarowałam – stwierdziła Sharon, wertując jakąś książkę z biblioteki i kładąc go na stole, przy którym siedziało większość fajnych uczniów z ich rocznika.

James spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami i odchylił się na krześle.

- Nie no, proste jak cholera. Nie wpadłem na to, by ot tak, po prostu wyczarować patronusa. To z pewnością bardzo proste. Jestem głupi, że nie spróbowałem.

Sharon obrzuciła go krytycznym spojrzeniem.

- Jakbyś nie przerywał to byś usłyszał.

- Wydaje mi się jednak, że i tak, i tak nic byś nie zdziałała – mruknął w odpowiedzi Michael, pozornie skupiony na treści podręcznika od historii.

Oberwał piórem Jamesa.

- Auć! – pomasował się po głowie.

- Dobrze ci tak – powiedział Thomas, który jako jedyny nie miał wyjętych książek. Ssał cukrowe pióro z Miodowego Królestwa i zdawał się nie przejmować nadchodzącymi sumami.

Ewea zerknęła kątem oka na niego.

- Z tego co słyszałam, to tobie udało się wyczarować ogon tablicy, więc może się poucz, co?

Thomas zrobił się czerwony na twarzy.

- Nie ogon, a rysunek ogona!

Stephan, siedząca tuż obok niego, zdawała się dusić ze śmiechu.

- TY…! – krzyknął na nią chłopak.

- JA! – odkrzyknęła w odpowiedzi białowłosa!

- MAMA NIE UCZYŁA ŻE NIE ŁADNIE ROZSIEWAĆ FAŁSZYWE PLOTKI?!

- Wynocha z biblioteki! – dołączyła się do kłótni bibliotekarka.

- Ale…!

- Powiedziałam „W.Y.N.O.C.H.A” – stała nieugięcie pani Prince.

Thomas złapał protestującą Stephan pod ramię i oboje opuścili pomieszczenie.

Zrobiło się przyjemnie cicho, jednak po paru chwilach odezwał się Alex:

- Czekajcie, co robi Mandragora?

- Wytrzymaliśmy nic nie mówiąc dokładnie 14 sekund – przerwał mu Will, nie podnosząc wzroki znad książki, podczas gdy parę dziewczyn zaczęło gorączkowo szukać informacji o drących się roślinach.

- Liczyłeś? – zdziwił się Bulwa.

Chłopak skinął głową.

- Mandragora to silny środek pobudzający – powiedziała z pamięci Margaret, nonszalancko przewracając stronę notatnika, w którym spisała najważniejsze informacje. – Używa się go do pomocy osobom, na które został rzucony urok, zostały spetryfikowane, tudzież przetransmutowane. Chcesz wiedzieć coś jeszcze? – uśmiechnęła się słodko.

Alex przewrócił oczami i zabrał się do sporządzania notatek.

- Ej, słuchajcie, beozar to ten kamień w brzuchu konia, nie? – spytał Ben.

- Prawie. Tak dokładnie jest to bezoar i tworzy się w żołądku kozy – odparła Sharon tonem przedszkolanki tłumaczącej coś dziecku.

- Nieważne.

- Ważne – kłóciła się Sharon.

- Ma racje, ważne – powiedział spokojnie Michael. - Gdybyś zjadł kamień z brzucha konia, które się specjalnie hoduje na Peloponezie, to prawdopodobnie eksplodowałby ci mózg.

- Serio? – ożywił się James.

- On żartuje. Nie ma czegoś takiego – przewróciła oczami Sharon.

- Możecie być cicho? Próbuję się skupić – mruknęła Ewea.

Ponownie zapadła cisza. Tym razem trwała ze trzy minuty.

- Ja już nie mogę!!! – poderwał się James. – Moje ADHD w połączeniu z tą ciszą zaraz wybuchnie, jak mózg Bena po zażyciu kamienia z brzucha konia!

- Ej. Mózg wszystkich by wtedy eksplodował – wtrącił Ben.

- Ja stąd idę! Jakby ktoś mnie szukał to będę na błoniach, w dormitorium albo… nieważne. Gdzieś będę. Adios.

James zaczął wpychać książki do torby, a Sharon się odezwała:

- On ma rację. Siedzimy tu od pięciu godzin. Chodźmy się przejść.

Wszyscy siedzieli chwilę w ciszy.

- KTO PIERWSZY POD WIERZBĄ DOSTANIE CUKROWE PIÓRO! – ryknął James i rzucił się w kierunku schodów. Pozostali ruszyli za nim, a zostali tylko Alex, Sharon, Will i Margaret.

- Ciekawe, czy wiedzą, że to to pióro, którym walnął Michaela w głowę.

- I to które leży tu na ziemi – dodała Sharon, podnosząc je.

Powoli ruszyli w dół schodów, wciąż się śmiejąc.