Rozdział 1. Wiem, że nic nie wiem, kurde! Nie jestem Wyrocznią Delficką!

Notka pod rozdziałem, drodzy czytelnicy… :D

* * *

- Dobra, co macie z Sumów?! – krzyknął nienaturalnie entuzjastycznie Bulwa, wparowując do przedziału, w którym już siedzieli Sharon, James, Maggie, Alex i Will.

Od paru godzin jechali pociągiem. Za oknami widać było zachodzące słońce, więc przyjaciele spodziewali się, że w ciągu godziny pociąg powinien dojechać w okolice Hogsmeade. Mieli już na sobie mundurki, w razie nagłego i niespodziewanego dojazdu, którego się jednak raczej nie obawiali. Mijali właśnie jakieś zapomniane pole, na którym poza pszenicą rosły chyba wszystkie możliwe rodzaje chwastów i tych magicznych, i tych mugolskich.

Pomiędzy przedziałami panował nieustanny ruch. Ciągle ktoś wchodził i wychodził. Piątka przyjaciół siedziała w wolnym przedziale na początku pociągu, choć przenosili się przynajmniej parę razy.

- Hej, Bulwa, ciebie też miło widzieć – odezwał się Will, któremu chłopak właśnie przerwał wypowiedź.

- No mówcie – nalegał Harry, siadając obok Sharon na kanapie. – Jak wam poszło?

Przyjaciele wymienili znaczące spojrzenia i parsknęli śmiechem. Kręcone włosy Margaret podskakiwały w rytm chichotu.

Bulwa popatrzył na nich, nic nie rozumiejąc.

- Chodzi o to, że wszyscy, poza Sharon, mamy taką samą średnią – wytłumaczyła Maggie.

- Właśnie. Poza Sharon – dodał Alex, nagle patrząc na dziewczynę spod złowrogo przymrużonych powiek.

- Właśnie prowadzimy rozprawę odnoszącą się do wygnania tej kujonki z szeregów naszej gwardii – wyjaśnił James, przybierając taką samą pozę jak blondyn.

- Jestem obrońcą. Moim głównym argumentem jest fakt, że teraz nauczyciele ją pokochają i będą bardziej pobłażliwi - wyszczerzył się Will.

- Nie zapomnij o tym, że ktoś w tej grupie musi myśleć… – broniła się dziewczyna, ale przerwała jej Margaret, chcąca dokończyć swoją wypowiedź.

- KONTYNUUJĄC wydaje mi się, że wszyscy umiemy myśleć… - mówiła, ale tym razem to James nie dał jej wyjaśnić.

- W końcu nie bez powodu mamy średnią powyżej zadowalającego. A nawet powyżej oczekiwań – pochwalił się Okularnik, jakby to wszystko stało się dzięki niemu i jego dobrej woli.

Pozostali spojrzeli na niego pobłażliwie.

- A Sharon? – zainteresował się Bulwa.

- Sharon ma same wybitne – mruknęła Margaret.

Bulwa zamrugał.

- CO.

- Wybitne. Jak „W”. Najlepsze oceny. Wiesz.

- Ale… same?!

- Nie – zaprzeczyła Sharon. – nie wyszło mi przy historii magii, bo ją olałam i przy zielarstwie, bo mi się nie chciało, jak również przy Opiece Nad Magicznymi Stworzeniami i wróżbiarstwie, bo… nieważne.

Wzruszyła ramionami na widok rozdziawionej paszczy Bulwy. Chłopak patrzył na nią oniemiały.

- Rozumiesz, czemu chcemy ją wydziedziczyć – podsumował James, prostując nogi w kolanach i kładąc ręce za głowę w pozornie swobodnej pozie. – A tobie, Harry, jak poszło? – spytał mimochodem.

Bulwa siedział jeszcze chwilę zamurowany, po czym ruszył do drzwi.

- Nie wiem, jak wy to zrobiliście – mruknął sam do siebie. – Ja mam zadowalające. Walić to. Założę zespół jak Teddy Lupin i będę mieć wywalone na oceny. Tak, to jest plan.

- Zdajesz sobie sprawę, że Teddy miał same Powyżej Oczekiwań? – spytał James.

- I że Teddy umie zajebiście grać na gitarze? – dodał Alex.

- A Victorie śpiewać? – uśmiechnęła się Maggie.

Bulwa bez słowa otworzył drzwi do przedziału, ale zanim je zamknął ruda krzyknęła:

- To nie idź do Michaela, bo on dostał Powyżej Oczekiwań tylko z mugoloznawstwa!

─────────────────────────────────────────────────────

- Zaraz będziemy – stwierdziła Sharon, wyglądając za okno.

Dla pozostałych kępa drzew, którą właśnie minęli, niczym nie różniła się od pozostałych, ale Sharon zauważyła drzewo w kształcie przypominającym samochód, które nauczyła się już rozpoznawać.

W ich przedziale stłoczyli się przyszli uczniowie klasy szóstej. Byli wśród nich Stephan, Thomas, Michael z Victorią (którzy od niedawna byli parą), jak również Agatha, Sophie, Oliwer, Ben, Bulwa i Karen, która pomimo gorąca nie zdjęła swojego czarnego kapelusza. Mieli już na sobie szaty, więc tylko czekali, by usłyszeć te słowa. Było duszno i nie pomagało nawet otwarte za pomocą magii okno.

Rozległ się okrzyk radości i smutku jednocześnie.

Sharon oparła głowę o zimną szybę i obserwowała migającą żarówkę, która oświetlała przedział. Miała dziwne wrażenie, że zaraz zemdleje. Nienawidziła, gdy jest tak gorąco.

- Nareszcie się dowiemy o co chodzi! – mruknęła Agatha z tłumu siedzącego na podłodze.

Pot rozmazał jej czarną kreskę wokół oczu.

Kto ich tak w ogóle tu zapraszał?

- Właśnie! – dodał Ben, siedzący zaraz obok rudej. – Jezus, Alex, czemu ty musisz być tak cholernie honorowy i nic nam nie zdradzać? Przecież wszyscy wiemy, że matka ci powiedziała!

Alex przewrócił oczami i zerknął w jego kierunku, nadal opierając się o plastikową ścianę, która przed nagrzaniem od ciała dawała chwilowe orzeźwienie.

- Mówiłem, że nie mam o niczym pojęcia – utrzymywał. - Moja matka wyjechała do Ameryki na cały sierpień, coś robiła, ale nie mam pojęcia, co!

Thomas spojrzał na niego polemicznie, zresztą tak samo jak Ben. 

- Podobno Emily coś wie – Sharon usłyszała głos Oliwera, siedzącego pod oknem, niedaleko jej stóp. – Całą drogę się chwaliła, że ona na pewno „będzie”.

- Na pewno będzie co? – zainteresowała się rudowłosa, podnosząc głowę i starając się skupić na rozmowie. Nie pomagało to, że Oliwerowi włosy sterczały na wszystkie strony i trudno było skupić na nim wzrok.

- Nie wiem – wzruszył ramionami. - Mówiła, że na pewno „będzie”. Jak się Ethan spytał, o co chodzi, rzuciła mu pobłażliwe spojrzenie i powiedziała, że poza nią tylko Alex wie i to ich słodka tajemnica.

Alex starał się zignorować fakt, że nagle atmosfera w pomieszczeniu stała się tak gęsta, że można by ją kroić nożem. Ale równie dobrze mogła to zdziałać duchota.

- Ale ja nie mam o niczym pojęcia i ona doskonale o tym wie! – zaprzeczył, zmieniając pozycję tak, by oprzeć się plecami o zimniejszą część ściany.

Denerwowało go to, że wszyscy byli pewni, że on ma o czymś pojęcie. Mimo matki-Minister Magii zdawał się wiedzieć mniej od pozostałych. Jakby on miał zacząć kogoś o to męczyć, to byłaby to Sharon, która od paru dni wyraźnie na coś czekała i wydawała się rozkojarzona. Ona zdecydowanie się czegoś domyślała, nie to co on.

Margaret siedząca obok niego na kanapie, jednak również stosująca tę samą taktykę co on, czyli opierająca się o ścianę, a nie o kanapę, zerknęła na niego, a jej włosy pod wpływem ruchu głowy połaskotały go po ramieniu. Jej twarz się lśniła od potu, choć chłopak był pewien, że jego również.

- Zwalniamy – powiedziały Stephan i Sharon jednocześnie.

Alex zerknął w kierunku rudej siedzącej pod oknem, która nie wyglądała najlepiej, jednak mimo to uśmiechnęła się do białowłosej.

Zapadła chwilowa cisza, ale nagle Sharon się podniosła.

- Ja już nie mogę – stwierdziła słabo. – Zaraz zemdleję.

Zaczęła iść na chwiejnych nogach w kierunku wyjścia, mijając powoli wszystkie nogi osób siedzących na ziemi, ręce i, w przypadku śpiącego Bulwy, głowę. Nawet gdy była tak ewidentnie wykończona, nie zrobiła ani jednego fałszywego ruchu.

Sharon ucieszyła się, że nikt jej nie wypytywał, czy ona coś wie.

Bo się domyślała, o co chodzi.

─────────────────────────────────────────────────────

Will również wstał.

- Ja chyba z nią pójdę – zaoferował się. – Wydaje mi się, że nie czuje się najlepiej, a wolałbym, by nie zemdlała… sama.

Pozostali mruknęli coś w odpowiedzi, gdy zamykał drzwi od przedziału i zauważył Sharon wchodzącą do tego obok.

Ruszył za nią i po chwili znalazł się w prawie pustym przedziale. Poza Sharon była tu tylko dziewczynka, która najwyraźniej szła teraz do pierwszej klasy. Miała ogromne, okrągłe okulary, które zajmowały prawie całą jej twarz i mysie włosy, splecione w dwa warkoczyki. Przypominała Willowi jego dziewięcioletnią siostrę, Melanie. Była zajęta lekturą jakiejś grubej książki, ale teraz podniosła znad niej głowę, by przyjrzeć się przybyszom

Will zerknął na tytuł książki - „Pani Noc”. To chyba jakaś mugolska książka. Ingrid pewnie by wiedziała.

- Hej – przywitał się, gdy zamknął drzwi.

Sharon stała parę centymetrów przed nim. W tym przedziale też było otwarte okno, więc panowała rześka temperatura. Rudowłosa odetchnęła i usiadła koło okna, patrząc na Willa. Uśmiechnęła się.

- Spoko, nie zemdleję. Już mi lepiej – mruknęła.

Will poczuł, jak uszy mu płoną. Nie sądził, że dziewczyna to usłyszała.

- A… Wiesz, wolałem się upewnić. Sprzątanie zwłok to niezbyt przyjemne zajęcie.

Usiadł obok niej, zachowując odpowiednią odległość. Sharon oddychała głęboko zimnym powietrzem.

- Cześć – powiedziała nagle okularnica spod okna, rumieniąc się trochę. – Jestem Amy.

Will odwrócił w jej kierunku głowę.

- Hej. – powiedział ciepło. – Ja jestem Will. A to jest Sharon.

Ruda skinęła głową.

- Na który rok idziecie? – spytała dziewczynka, wsadzając w książkę zakładkę, na której napisane było w biało-czarnych chmurkach „Okay? Okay.”.

To pytanie tylko utwierdziło Willa w tym, że jest nowa. Prawie wszyscy w tej szkole ich znali, a przynajmniej na pewno Sharon.

- Już szósty. A ty na pierwszy, nie?

- Aż tak to widać? – zmartwiła się Amy. – Jezu, może rzeczywiście. Nienawidzę tych warkoczyków. Wyglądam jak przedszkolak.

- Wcale nie – zaprzeczył Will. – Ładnie ci.

- Wiem, że tylko tak mówisz, by mi poprawić humor – dziewczynka wzruszyła ramionami. – Nieważne. Mega się stresuję. W sensie… od zawsze wierzyłam w magię, ale jak się okazało, że umiem czarować to… wow. Ciekawe do jakiego domu trafię.

Will uśmiechnął się. Podobał mu się ten entuzjazm dziewczyny. Mimo początkowego wyglądu kujonki zdawała się być równą rozmówczynią.

Zerknął na Sharon, by sprawdzić, jak się czuje. Dziewczyna miała przymknięte oczy i opierała czoło na zimnej szybie.

Na razie przeżyje.

- A do jakiego chcesz? – spytał.

- Nie wiem. Gryffindor jest chyba całkiem spoko. Ten Harry Potter w nim był, nie? Poza tym Ravenclaw wydaje się być okej. Slytherin jest dla mnie taki trochę… oślizgły? W sensie… jeżeli tam jesteś to nie mam nic przeciwko i w ogóle, ale ja chyba tam nie pasuję…

Dziewczynka zaczęła się trochę plątać w wypowiedzi. Jej policzki stały się czerwone.

- Nie, spokojnie. Jestem w Hufflepuffie.

- W sensie tym dla ziemniaków? – wymsknęło się Amy.

Will spojrzał na nią spode łba. Jedynym prawowitym ziemniakiem jest Bulwa!

- Sorry. Nie chciałam być niemiła. Ja po prostu strasznie dużo gadam jak się stresuję… nie mam nic do ziemniaków… są smaczne… w sensie fajne… w sensie…

Will patrzył chwilę jak się pogrąża, po czym jej przerwał.

- Ej, nie denerwuj się. Jestem przyzwyczajony. Nie zjem cię.

- Nie wierz mu – mruknęła Sharon spod okna, utwierdzając Willa w przekonaniu, ze wraca do siebie. – Takie jak ty zjada na podwieczorki.

- Chyba nie jest jak Olloch Żarłoczny. Wydaje się na to dużo za chudy.

Will zaczął się zastanawiać, kim, do cholery, jest Olloch Żarłoczny.

- Pozory mylą – kłóciła się Sharon, a Will uśmiechnął się.

- A ty? Gdzie jesteś? Też w Hufflepuffie?

Sharon zamrugała i podniosła głowę z szyby.

- Nie. Jestem na to zbyt wredna. Krukonka się wita.

Amy otworzyła szeroko usta.

- Jak to? I jesteście parą? Będąc w dwóch innych domach?

Sharon i Will wymienili spojrzenia, po czym jednocześnie powiedzieli:

- Nie jesteśmy razem…

Okularnica zamrugała.

- Jak to nie? A tak się zachowujecie.

- Nie jesteśmy parą – powtórzyli oboje tak synchronicznie, że mysiowłosa uśmiechnęła się w duchu.

- Co wy, parabatai jesteście, że się związać nie możecie?

- Czym nie jesteśmy? – spytał Will, nic nie rozumiejąc. Ta mała myślała trochę szybciej i inaczej niż on. Zwłaszcza inaczej.

- Jezu… wygląda jak Julian, na imię ma Will, a nie wie kim są Nocni Łowcy… - mruknęła do siebie dziewczynka, wyraźnie załamana. – Nieważne. Umiesz smażyć naleśniki?

─────────────────────────────────────────────────────

- Witajcie po raz kolejny albo pierwszy w Hogwarcie! – zaczęła McGonagall. – Zaraz rozpocznie się uczta, jednak nim to nastąpi, muszę was wprowadzić do paru ważnych kwestii.

Na Sali zapadła cisza jak w grobie. Wszyscy byli pewni, że owe „ważne kwestie” odnoszą się do tego, o czym dyskutowali, jadąc do szkoły.

Sharon zerknęła na Amy, siedzącą teraz obok Willa przy stole. Chłopak przestał jej coś opowiadać z uśmiechem. Dziewczynka wpatrywała się w niego jak w obraz.

Will momentalnie urwał, widząc przemawiającą dyrektorkę. Amy zauważyła przyglądającą się im dziewczynę pomachała do różnookiej, a ta jej odmachała.

- Myślisz, że teraz się dowiemy, o co chodziło? – szepnęła Margaret, a Sharon usłyszała, jak jej burczy w brzuchu.

Kiwnęła głową.

- Po pierwsze, mam zaszczyt powitać profesor Anemonię, nową nauczycielkę Eliksirów!

Ruda już wcześniej zmierzyła wzrokiem stół nauczycielski, jednak na darmo próbowała odnaleźć przy nim nauczyciela Eliksirów – Slughorna. Jego miejsce zajęła strasznie chuda blondynka po pięćdziesiątce. Teraz wstała i sztywno skinęła głową, po czym ponownie usiadła.

- Jak pewnie większość z was się domyśla, profesor Slughorn po raz drugi odszedł na zasłużoną emeryturę. Tym razem jest pewny, że już tu nie powróci.

Margaret obok niej mruknęła coś podobnego do „nareszcie”.

Sharon uśmiechnęła się. Nie miała nic przeciwko temu nauczycielowi, jednak Klub Ślimaka był bardzo złym pomysłem. Ani razu nie poszła na żadne spotkanie, choć wiele razy była zapraszana. James i Alex nie mieli jednak wyboru. Wieczory, w których one się odbywały, spędzała z Willem lub Margaret.

Zwykle z Willem.

- Dodatkowo pragnę przypomnieć o ZAKAZIE wchodzenia do Zakazanego Lasu, jak jego nazwa wskazuje. Do pracy gajowego nie zalicza się odnajdywanie zgubionych uczniów tudzież ich zwłok. Co więcej, za złamanie któregokolwiek z punktów regulaminu będą surowe kary, za które ucierpią wszystkie domy, jakie wezmą udział w ich bezczeszczeniu. 

Z jakiegoś nikomu nieznanego powodu w tym momencie czarownica starała się spojrzeć jednocześnie na Willa, Sharon, Alexa oraz Jamesa i, choć nie było to proste zadanie, udało jej się to zrobić.

- Istnieje jeszcze jeden temat, który jestem zmuszona poruszyć. Najważniejszy.

W tym momencie po Sali przeszedł pomruk zainteresowania. Wszystkie oczy utkwione były w dyrektorce.

Sharon poczuła, jak obok niej Margaret drży z podekscytowania. Oliwer pochylił się do Grety i Victorii i zawzięcie mówił coś, jednak gdy nauczycielka ponownie zabrała głos, umilkł, chcąc się, jak wszyscy, dowiedzieć, o co chodzi.

- Mówię o Kwartecie Różdżkowym.

Nauczycielka przerwała, by każdy z uczniów mógł na swój sposób wyrazić zdziwienie i/lub zainteresowanie.

- O czym? – spytała głośnym szeptem Maggie.

„O turnieju magicznym” – pomyślała Sharon, która już wiedziała, do czego zmierza profesor.

Gdy szepty ucichły, kobieta kontynuowała swoją wypowiedź.

- Zapewne niewielu z was kiedykolwiek o tym słyszało, a ci, którzy wiedzą, o co chodzi, mogą podziękować swoim rodzicom za niedotrzymanie tajemnicy, bowiem w tym roku odbędzie się on po raz pierwszy.

Parę osób spojrzało w stronę Emily.

- Jest to turniej międzyszkolny, składający się z czterech zadań – ciągnęła niezrażona dyrektorka, ignorując wzmagający się szum.

Teraz uczniowie nawet nie udawali, ze słuchają. Ożywione rozmowy trwały w najlepsze, jakby każdy chciał powiedzieć samodzielnie „super” albo „ale o co chodzi?” i nie wystarczałoby mu to, że powiedziało to już czterystu uczniów przed nim.

Sharon przewróciła oczami.

- Ciszej bądźcie! – syknęła Greta, a pozostali, o dziwo, jej posłuchali.

Zapadła cisza, na którą czekała dyrektorka, by kontynuować wypowiedź.

- Każde z zadań będzie sprawdzać inną wiedzę lub umiejętności magiczne, więc do każdego należy się przygotować. Za każdym razem szkołę będzie reprezentować ktoś inny. Reprezentant ten ma prawo do wybrania sekundanta, który oficjalnie pomoże mu w przygotowaniach do zadania i, niewykluczone, że również w nim wystąpi.

Nagle do Sharon dotarło, o co chodziło Emily.

Z jakiegoś powodu myślała, że Alex zostanie wybrany. Chciała, być pomocnikiem.

Albo gwiazdą, jeżeli wierzyć możliwości wzięcia udziału w zadaniu.

- Chcę jednak poinformować, że jedna osoba nie może wziąć dwa razy udziału w konkurencji. Może zostać pomocnikiem, ale nie znajdzie się już na planszy, nawet gdyby zadanie tego wymagało. Jeżeli ktoś był sekundantem w zadaniu, w którym ma pomóc wylosowanemu na arenie, nie może już zostać wylosowany i ponownie znaleźć się na arenie.

McGonagall tłumaczyła wszystko w miarę powoli, by uczniowie nie mieli problemu z usłyszeniem, jednak i tak co poniektórzy rozglądali się na boki, próbując dopytać się towarzyszy o to, czego nie rozumieją.

Tym razem Sharon była dumna z Ravenclawu, gdyż użył mózgu i choć raz nie rozmawiał kiedy nie trzeba.

Kontynuowała.

- Nie istnieje żadne ryzyko śmierci, choć od czasu do czasu może być niebezpiecznie. Głównym celem przedsięwzięcia jest integracja międzynarodowa.

Ponownie po sali przeszedł pomruk rozmów. Wszyscy zapomnieli o głodzie, nawet Maggie, która od godziny narzekała na ból brzucha.

Nagle od stołu Gryffidoru podniosła się Rose Weasley. Burza marchewkowych włosów kontrastowała z poważnymi okularami w zielonych oprawkach.

- W jakim wieku można wziąć udział w turnieju?

McGonagall westchnęła.

- Jest on przeznaczony dla osób, które zdały Standardowe Umiejętności Magiczne.

- CO?! – oburzyła młodsza część szkoły. Zaczęli przekrzykiwać się wzajemnie, jednak najczęściej można było usłyszeć słowa „to jest nie fair”.

Ruda pomyślała, że wcale nie. Owszem, nie zazdrościła im, ale dzięki temu zadania bardziej się zróżnicują, ponieważ będą dostosowane do większej wiedzy magicznej, którą posiadają tylko starsze klasy. Poza tym nie było problemów wiekowych, gdyż równie dobrze nauczyciele mogli powiedzieć, że można wziąć udział od szesnastego roku życia, a nie wszyscy szóstoklasiści tyle lat mieli. Więc, wbrew pozorom, wszystko było fair.

Sharon uśmiechnęła się do Margaret, która odwzajemniła gest.

Obie były w idealnym wieku.

- Od tej chwili turniej będzie organizowany co dwa lata, więc każdy będzie mieć możliwość wzięcia udziału.

Na tę informacje wszyscy zareagowali aplauzem, nawet Amy, która ledwo do tej szkoły zaczęła chodzić.

- Każde z zadań odbędzie się w innej szkole, gdyż każda szkoła ma za zadanie przygotować jedno z nich – kontynuowała McGonagall, jakby Rose jej nie przerwała. - Nie mamy pojęcia, ja wyglądają pozostałe, więc można spodziewać się wszystkiego. Ich kolejność będzie losowa.

Wszystkich uczniów zaczęło nurtować jedno pytanie.

- Ale jakie są te szkoły? – zainteresowała się znowu Rose. Lilka, siedząca obok niej, przewróciła oczami i wpatrzyła się w rozgwieżdżony sufit.

- Hogwart. Magictime. Drumstrang. I Beauxbatons – wymieniła dyrektorka, zostawiając przerwę za każdą ze szkół.

Po całej sali rozeszły się okrzyki zdziwienia. Tym razem nawet niektórzy nauczyciele je wydali.

Drumstrang i Beauxbatons wpuszczą do siebie gości z zewnątrz.

Po raz pierwszy od miliona lat.

- Będzie można obserwować zadania?! – ożywiła się w związku z tym Rose, jednak nim McGonagall zdążyła odpowiedzieć, młodsza siostra Jamesa ściągnęła ją na ławkę, ciągnąć za szatę.

- Tak. Każde zadanie będzie mieć widownię ze wszystkich szkół – odparła spokojnie.

Na Sali zapanowało podniecenie i teraz już nie tylko Rose stała.

To jednak nie był koniec interesujących wiadomości.

- Osoby mające możliwość wzięcia udziału w Kwartecie w tym roku nie zostaną zakwaterowane w Hogwarcie.

Sharon uniosła głowę. To była pierwsza informacja, która ją zdziwiła.

- Przeniosą się do Magictime, które z tej okazji zaoferowało się użyczyć pokoi do zakwaterowania. Stamtąd uczniowie będą się przenosić za pomocą świstoklików na zadania i tam odbiorą wykształcenie za ten rok razem z uczniami w ich wieku z innych szkół. Również nauczyciele Hogwartu będą w tym pomagać.

„Jak na razie nie było tak źle” – pomyślała dziewczyna, zanim usłyszała kolejne zdanie.

- Skład pokoi będzie losowy, by zwiększyć integrację.

Gdyby Margaret piła coś teraz, Oliwer, siedzący naprzeciwko niej, byłby cały mokry, zresztą na odwrót też.

- CO?! – krzyknęli jednocześnie.

Wszyscy uczniowie szóstej i siódmej klasy siedzieli jak zamurowani.

Jak to? Będą w pokojach bez przyjaciół z osobami, których nie znają i to PRZEZ CAŁY ROK?!

Alex chyba jako jedyny nie miał nic przeciwko. Owszem, Bernard i Marcel nie byli źli, ale nie grzeszyli inteligencją. A chłopcy z innych szkół nie mogą być dużo gorsi.

- Turniej rozpoczyna się za pięć dni. Do tej pory macie szansę przygotować się psychicznie i zastanowić nad chęcią udziału. Za cztery dni dostaniecie karteczki z imionami waszych współlokatorów i numerem pokoju, odbędzie się również wycieczka do Hogsmeade, byście mogli się zaopatrzyć na wyprawę do innych krajów. Uczniowie klas szóstych i siódmych dostaną kartki z informacjami dodatkowymi. Przez ten czas będą się odbywać lekcje, jednakże… czeka was również niespodzianka. – McGonagall uśmiechnęła się tajemniczo. - A teraz czas rozpocząć ucztę!

* * *

Czarodzieje, Czarownice oraz wszelkie dusze, które zawitały na tym blogu!

Notka pod rozdziałem, gdyż znajduje się w niej parę do niego spoilerów.

Po pierwsze – niektórzy się pytali, czy to będzie Turniej Trójmagiczny. Otóż nie. To będzie Kwartet Różdżkowy, a przebiega on trochę inaczej, jednak nie gorzej (mogę wam zdradzić, że nikt nie zginie).

W kolejnych tygodniach zaczniecie poznawać dokładniej zasady tegoż turnieju, jak również… całkiem nowych bohaterów z całkiem innych szkół.

 Drugą sprawą, którą chciałam poruszyć, jest rozpoczęcie części drugiej. Postaram się, by można ją było czytać niezależnie od znajomości części pierwszej, jednak zawsze zachęcam do przeczytania wszystkich rozdziałów. Jednakże postaci, z którymi się zapoznaliśmy w części pierwszej, nie będę kolejny raz opisywać, a starać się podkreślać ich cechy charakteru czy wyglądu. W razie problemów dla czytelników pragnę przypomnieć o istnieniu zakładki BOHATEROWIE.

Co więcej, w części drugiej numery rozdziałów będą miały zgoła inną formę. Ale tego domyślcie się po tytule.

O czym ja jeszcze chciałam…

A! Postać Amy jest zajebista, jednak nie do niej będzie prowadzona perspektywa. Mimo to dziewczynka odegra jeszcze rolę. Jej sylwetka niedługo pojawi się w zakładce.

Tymczasem punktacja domów, której nawet teraz nie porzucę, choć zastanawiałam się, czy zmienić ją na punktację szkół:

Wzięlibyście udział w Kwartecie Różdżkowym? Dlaczego? Kto byłby waszym sekundantem?

No cóż… to chyba tyle.

Życzę miłego dnia!

Okej