Rozdział !. Co ma Król Julian do pociągu?

Czarodzieje, Czarownice oraz wszelkie dobre dusze (i duchy)!

Oto pierwszy post na blogu.

Jest długi, zajmuje siedem stron Worda, choć nie spodziewajcie się, że zawsze tak będzie. Pierwsze trzy rozdziały będą tyle mieć, to z pewnością, ale czy dalsze…

Nie powiem „nie”, ale „tak” również ode mnie nie usłyszycie.

Zapraszam do zajrzenia do zakładki „O BLOGU”, dużo rzeczy jest tam wytłumaczonych i powiedzianych.

Na razie dopiero startujemy.

To dopiero początek.

Mam nadzieję, że się spodoba.

Do czytania…

…gotowi…

…START!

Wasza

Okej

***

- Tak, tato, ogarniam!

- Ale ja nie pytam się, czy ogarniasz, James! Masz mi powiedzieć, że NIE wziąłeś ze sobą tych łajnobomb, które ostatnio kupiłeś u Wesley’ów!

- Tak tato! – krzyknął wysoki chłopak z czarnymi włosami.

- Masz przysiąc!

- Przysięgam, że nie wziąłem tych łajnobomb! – Chłopak stanął na baczność i położył rękę na piersi.

- To dobrze… - westchnął Harry. – Mam nadzieję, że nie dostanę listu od McGonagall już pierwszego dnia w nowej szkole…

- Tato, ty we mnie w ogóle nie wierzysz! Mam zamiar być grzecznym uczniem, uczyć się i ten… tego… czytać!

Przeszywający go na wskroś wzrok ojca z pewnością nie dał się przekonać.

- Harry, proszę cię, on dopiero dziś wyjeżdża! Nie możesz od początku mieć do niego pretensji! Jeszcze nigdy nawet nie był w Hogwarcie! – Żona Harry’ego, a matka Jamesa starała się opanować sytuację.

- Właśnie mamo! Przecież jeszcze nigdy nie byłem w Hogwarcie!

- Dobrze – westchnął mężczyzna. – Dobrze…

- Tato, ja też chcę już do Hogwartu – jęknął Albus, a do niego dołączył się szkrab, przypominający aktualnie rudego elfa.

Jękom nie było końca, a państwo Potterowie zajęli się uspokajaniem dzieci.

James odetchnął z ulgą.

Jeszcze by wyszło na jaw, że owszem, nie wziął Łajnobomb, ale jego walizka była zapełniona innymi dowcipami Weasley’ów…

─────────────────────────────────────────────────────

 Alex rozejrzał się po peronie w poszukiwaniu jakiejkolwiek znajomej twarzy.

Niestety, pomimo, że był czystej krwi, nikogo nie rozpoznawał. Miał nadzieję ujrzeć chociaż tego idiotę Jamesa – jego głupkowaty uśmiech zawsze go jakoś rozweselał.

Wzruszył ramionami. Już pożegnał się z matką, musiała bowiem szybko jechać do Ministerstwa, a jego ojciec i tak był za granicą…

Odwrócił się i podszedł do pociągu. Powoli zaczął wciskać kufer do wagonu, gdy nagle…

- Idiota! Frajer! Ćwok! Tak do ciebie mówię! No ja mam nadzieję, że wiesz, pod kim leżysz, debilu!

Tak właśnie witał przyjaciół James Syriusz Potter.

- Ciebie też fajnie widzieć, głupolu.

Ta miłość.

- Wstawaj, cioto. Nie ten wagon – powiedział James, nadal siedząc na blondynie.

- Wiesz, też to właśnie planowałem, ale… coś mnie przytrzasnęło do ziemi.

- Taaak? Nie zauważyłem. Co?

- Nie no, tylko jakaś czarnowłosa oferma.

- Gdzie? Kurde, nie widzę.

- Złaź ze mnie…

- Synonimy ci się skończyły, niemoto! A tak się składa, że ja wykułem słownik przez wakacje!

- Sorry, byłem zajęty innymi sprawami, jak na przykład nauka czegoś innego!

James poderwał się, uwalniając tym samym chłopaka.

- Nie mów… uczyłeś się? Czy ciebie do reszty popieprzyło? Idziesz do szkoły, to twój pierwszy rok. Niektórzy nie wiedzieli o istnieniu magii jeszcze tydzień temu, a ty się uczyłeś?

- Matka.

Zapadła cisza. To słowo wyjaśniało wszystko.

- No tak.

- Zatkało, głąbie? No. A teraz pomóż mi wtachać ten kufer tam, gdzie chcesz by się znalazł.

- No nareszcie – odezwał się jakiś chłopak, którego do tej pory nie zauważyli. Miał zwykłe, brązowe włosy, które w przyszłości mogłyby się stać afro i oczy w tym samym kolorze. Nie wyróżniał się szczególnie z tłumu, był dosć niski, za to jego cera przywodziła na myśl kraje śródziemnomorskie.

Albo nie.

Nie wyróżniałby się, gdyby nie miał tego swojego białego uśmiechu, którym obdarzał każdą żyjącą istotę.

- Bałem się, że nigdy nie odejdziecie. Tamowaliście przejście.

- No ba, że tamowaliśmy! Co myślałeś, że jak dwoje tłuków położy się tuż przed wejściem do pociągu to będzie łatwo? – spytał retorycznie Alex, choć bez wredoty.

- Tak naprawdę myślałem, że dam radę nad wami przeskoczyć – uśmiechnął się chłopak, w ogóle nie mając im za złe całej sytuacji. – Ale wówczas doznałem olśnienia.

- Alex przyznał, że jest tłukiem! – wykrzyknął na cały głos James, ignorując wypowiedź szatyna.

- Jakiegoż to olśnienia doznałeś, mój drogi?

- Otóż wolałem na was przez przypadek nie upaść, bo trójka leżących na sobie imbecyli byłaby już jawnym zagrożeniem dla otoczenia.

Przez chwilę panowała cisza.

- OTÓŻ ZACNIE PRAWISZ, MÓJ TY DROGI CIOŁKU! – James wydarł się, ogłuszając przy tym wszystkich znajdujących się w odległości metra. Następnie stanął na palcach i potargał czuprynę nowego kolegi.

- Albowiem co trzy pół-głowy to nie jedna, tylko półtorej! – dodał Alex.

- WOW. Warto się było uczyć przez te wakacje – James spojrzał na niego znad swoich oprawek i udając nagle wyjątkowo poważnego nauczyciela. – Nareszcie nauczyłeś się dodawać.

- No… - Alex również przyjął podobną postawę. – Mogę zacząć uczyć i ciebie.

- Co wy wiecie o nauce, niegodne człowieki – mruknął nowo poznany szatyn głosem Króla Juliana.

Dwaj pozostali owszem, zaśmiali się, ale chwilę potem spojrzeli się najpierw na siebie, a potem na niego.

- Ty kogoś udawałeś, tak?

Chłopak otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

- Nie mówcie, że jesteście niewierzący… Otóż owszem, udawałem kogoś…

- Super. Później nam o nim opowiesz. A tera bierztaj swego kochanego kufera i tachamy go na poszukiwanie przedziału! – James złapał go za rękę i pociągnął w kierunku środka peronu, całkowicie ignorując fakt, że najbliższe wejście znajdowało się otworem dokładnie przed nimi.

Ponieważ żaden z nich nie grzeszył jeszcze inteligencją, nie zamierzali go uświadamiać w błędzie.

─────────────────────────────────────────────────────

Margaret Roxanne Dursley siedziała w pustym przedziale pociągu o nazwie Express Hogwart.

Było wcześnie. Ojciec zawsze ją uczył, że spóźnianie się na ważnie spotkania jest najgorszym, co może się zrobić, dlatego też dziewczynka siedziała w pociągu już od pół godziny i wpatrywała się w okno.

Naprzeciwko niej siedział chłopiec o podłużnej, elfiej twarzy, na której znajdowały się przerażające okulary-kujonki. Gdyby nie fakt, że siedział teraz, zatykając dłońmi uszy i kując zaklęcia, wprawiając leżące przed nim pióro w zakłopotanie, może i nie pomyślałaby, że nim jest, ale… fakt mówił sam za siebie.

Słuchała jego monotonnego głosu, próbując cos zapamiętać, choć z pozoru wydawała się obojętna. To, że była czarownicą było dla niej tak niespodziewane, jak żaby spadające z nieba (trzeba jednak przyznać, że to przeraziło ją bardziej). Kiedy jej wujek, Harry Potter, pojawił się w drzwiach jej domu z uśmiechem na twarzy, ona wiedziała, że już nic nie będzie takie same.

Oparła głowę na szybie i powstrzymała łzy.

Przed chwilą pożegnała się z rodzicami. Mama przy tym płakała, przeklinając Hogwart i jego internat. Ojciec był bardziej zdystansowany do wszystkiego, próbował nawet żartować, choć, rzecz jasna, Dudley nie został w tej dziedzinie szczególnie obdarowany.

Dziewczynka sięgnęła do kieszeni, lecz chwilę potem zacisnęła rękę w pięść.

Miała ochotę rozwalić ten przedział.

Czy ci pierniczeni czarodzieje nie używają tak cudownych urządzeń, jakimi są telefony? Najwyraźniej nie. Ale jeżeli oni nie używają, to niech chociaż nie zakazują tego bardziej cywilizowanym osobom! Dziewczyna nie miała pojęcia, jak przeżyje bez facebooka, instagrama, snapchata i wielu innych przez CAŁY rok.

Łza wypłynęła spod jej powieki, rozmazując tusz do rzęs. Ona nie chce tam jechać…

I wówczas, kiedy myślała, że już nie może być gorzej, drzwi przedziału otworzyły się z hukiem (co było szczególnie ciekawe, zwłaszcza, że były rozsuwane…).

- O! nareszcie wolny przedział! – krzyknął brunet stojący na początku trzyosobowej grupki.

Margaret miała zwyczaj oceniania ludzi po pozorach. Ten chłopak, który nie był ani chudy, ani gruby, miał czarne włosy i okulary w modnych oprawkach na nosie, co mogłoby upodobnić go do kujona, gdyby nie fakt, że w ogóle tego nie robiło. Figlarny błysk w oku sprawił, że dziewczyna rozpoznała w nim typowego śmieszka.

No, i przypominał jej wujka.

- Cóż, nie wolny, ale może być – uśmiechnął się drugi.

Chłopak miał brązowe włosy i karmelowe oczy. Był niższy od poprzedniego i chudszy, jednak biały uśmiech sprawiał, że wydawał się większy. Sprawiał wrażenie miłej osoby.

- Mnie nie robi różnicy.

Margaret zapomniała, jak się nazywa.

Cały jej mózg krzyczał: ALARM, ALARM!!! CIACHO DO POTĘGI!!! MUSISZ NATYCHMIAST SPRAWIĆ, BY DOBRZE WYGLĄDAĆ!!!

Chłopak był boski.

To przynajmniej pomyślała dziewczyna, gdy go zobaczyła, bowiem nagle ocenianie po wyglądzie przestało być ważne. Gdyby miała dopasować mu charakter na podstawie tego, co widziała teraz, to opisałaby go jednym słowem: ideał.

Miał jedwabiste blond włosy i idealne rysy twarzy. Jego sylwetka, choć miał dopiero 11 lat, już była smukła i wysportowana. Miał do tego niebieskie, niewiarygodnie niebieskie oczy w kolorze (uwaga, czas na zaskoczenie) niebieskim.

Margaret zaczęła wcierać oczy z rozmazanego tuszu chusteczką do nosa, ale brązowowłosy to zauważył.

- Co ci się stało? – podszedł do niej i odgarnął blond loki z jej czoła. – Mogę jakoś pomóc?

- Nie, nic mi nie jest – powiedziała szybko, nie chcąc wyjść na mazgaja, ryczącego za rodzicami. – Coś mi wpadło do oka.

Karmelowe oczy zlustrowały jej sylwetkę spojrzeniem, poddając pod wątpliwość jej słowa. Nie skomentował tego jednak.

Najwyraźniej zrozumiał.

- Czekaj… - odezwał się okularnik. – Ja cię skądś kojarzę…

Wzniósł rękę w teatralnym geście nakazującym milczenie. Stał tak chwilę z zamkniętymi oczami, po czym krzyknął:

- NO TAK! TY JESTEŚ TA OD DURSLEY’ÓW!

Wszyscy spojrzeli się na nią.

Nawet blondyn, który jeszcze chwilę temu zajmował się umieszczeniem kufrów na półkach zdążył zerknąć, na co Margaret spłonęła rumieńcem.

Chwilę potem jednak kufer wyślizgnął mu się z rąk i spadł z głośnym „BUM!” na ziemię.

- Czekaj, pomogę ci. – Szatyn natychmiast poderwał się do pomocy i wspólnymi siłami wtaszczyli go na górę.

- Czyje to takie ciężkie? – spytał brunet, obserwując znad oprawek całą sytuację.

- Moje… - powiedziała cicho dziewczyna, nagle tracąc całą typową dla niej werwę. W szkole była popularna, a teraz nagle nie była w stanie wypowiedzieć słowa bez zająknięcia.

- Alex, po jaką cholerę ruszałeś kufer tej… no… dziewczyny? – skarcił go.

Alex. Więc tak ma na imię anioł.

- Hmm… Bo był wsadzony trochę na odwal się, James?

- Dobry argument, palancie.

- Mam na imię Margaret… – pisnęła blondynka.

- Super. James Syriusz.

- Alex – niebieskooki uśmiechnął się krzywo.

- Cześć. Jestem Will. – chłopak, który wcześniej tak przejął się jej stanem, usiadł na kanapie obok Jamesa.

Chwilę potem chłopcy stracili zainteresowanie ubraną na różowo, pulchną blondynką i zajęli się swoimi sprawami.

Margaret nadal wpatrywała się z rozmarzeniem w blondyna.

Pociąg ruszył.

─────────────────────────────────────────────────────

- Jak wy nie możecie kojarzyć Króla Juliana?! – krzyknął przerażony Will, patrząc z uśmiechem na dwóch pozostałych czarodziejów.

- Ja wiem, kto to jest – pisnęła Margaret, ubrana w różową sukienkę, mono opinającą jej okrągłą talię.

- To cudownie – zbył ją James.

- Moi drodzy, otóż Król Julian jest postacią z…

Drzwi otworzyły się, trzaskając (niewiele osób na świecie potrafi trzasnąć wysuwanymi drzwiami, a tych, co potrafią, trzeba szanować) i przerywając jego wypowiedź.

- DZIĘKUJMY TEMU, CO STWORZYŁ ŚWIAT, ŻE WRESZCIE ZNALAZŁAM NORMALNYCH TOWARZYSZY! – krzyknęła na powitanie dziewczyna.

- Amen. – James wtrącił swoje trzy grosze.

Była niska i miała wyjątkowo rude, ścięte na chłopaka włosy, co jasno pokazywało, że jest chłopczycą. Bojówki w moro i powyciągana czarna koszulka nie przeczyły tej teorii.

Will zwykle nie zwracał uwagi na kolor oczu nowo poznanej osoby, ale teraz… nie dało się nie zwrócić. Fakt faktem, nigdy nie widział osoby o brzydkich oczach, jednak te były przepiękne.

Jeżeli myślicie, że miały jedynie niewiarygodny odcień któregokolwiek ze znanych kolorów oczu, to nie macie racji.

Choć niezupełnie.

Macie jej trochę.

Bo owszem, oba miały niewiarygodne odcienie, tyle że… jedno zieleni, a drugie błękitu.

Nie tylko to było w niej piękne. Miała tę specyficzną, delikatno-twardą urodę, którą odznaczają się ładne dziewczyny, które wolą, by lubiano je ze względu na charakter, nie rysy twarzy. Ktoś mógłby ją pomylić z chłopakiem, ale nie Will.

- Albowiem dzięki temu jestem rada, więc w związku z tym nie spłynie żadna klątwa na ten nędzny światek – dokończyła, ignorując okularnika, ten jednak dodał:

- Nie-Amen.

- I zacnie prawisz – stęknęła dziewczyna, gdy Alex pomógł jej wsadzić kufer.

Czemu nie zrobił tego Will?

On sam nie wiedział.

Może był zbyt zajęty wpatrywaniem się w nią z niedowierzaniem?

- Ja zawsze zacnie prawię, słonko!

- Nie do ciebie powiedziałam, idioto – parsknęła dziewczyna.

- Do kogo, w takim razie, milady?

- Tego blondasia. – Głową wskazała na Alexa. – Powiedział, że jesteś idiotą.

- Jesteś pewna, że mówił o mnie? – James nie dawał za wygraną.

Dziewczyna zagryzła dolną wargę.

- Powiedział tyle co „Idiota”.

- A, no tak. – wyszczerzył się James. – W takim razie się przedstawiał. Ja jestem James.

- Sharon.

Usiadła obok Alexa.

- Nareszcie ktoś nienormalny. Miałam ochotę się pociąć proszkiem do pieczenia. Ogarniacie, że PARĘ PRZEDZIAŁÓW DALEJ SPOTKAŁAM GRUPKĘ POWTARZAJĄCĄ ZAKLĘCIA?

Jej głos jakimś cudem przebił się do uszu chłopaka siedzącego obok okna i mamroczącego coś. Poderwał się natychmiast i kaczym krokiem ruszył na spotkanie swoich pobratymców.

- Jezu, nareszcie – odetchnął z ulgą James. – Bałem się, że nigdy sobie nie pójdzie…

- Wiem. Widać to było w twoich oczach. Zerkałeś na niego co chwila, jak na wrzód na pewnej części ciała.

Okularnik zmieszał się. Nie wiedział, że aż tak to widać.

W tym momencie szatyn zorientował się, że powinien się przedstawić.

- Cześć. Jestem Will. Ty nie musisz się przedstawiać. Jesteś tą-co-jako-pierwsza-zgasiła-przyszłego-debila-roku.

- To on już nie dostał jakiejś nagrody? – zdziwiła się Sharon, wyjątkowo umiejętnie naśladując ton Jamesa.

- Nie. Na razie tylko nominacje – odezwał się brunet, który odzyskał wigor. – Do tej pory ci dwaj zgarniali wszystkie laury.

- Biedny – mruknął Will. – Jesteś jak Leonardo Di Caprio.

Sharon parsknęła.

- Ale nie martw się. – milczący dotąd Alex poklepał kolegę po ramieniu. – W tym roku masz największe szanse. Muszę tylko dopilnować, byś nie nauczył się dodawać.

- Jeżeli będziesz się trzymał blisko książek, to może sam się czegoś nauczysz – powiedziała Sharon, prostując nogi w kolanach.

Po przedziale przeszła fala śmiechu.

Margaret też zachichotała, choć starała się nie zwracać na siebie uwagi. Zwykle tak nie robiła, ale wiedziała, że do tej grupki nie pasuje. Wszyscy poza nią sprawiali wrażenie, pomimo, rzecz jasna, tępych, dość dobrze zorientowanych, a dziewczyna z racji swojego pochodzenia, niewiele wiedziała o magii. Bała się, że ośmieszy się przed Alexem, który ze swoją milczącą postawa i uśmiechaniem się z pobłażaniem z żartów Jamesa, zdążył zawładnąć jej sercem.

- Dobra. – Will przerwał coraz to większe salwy śmiechu ze strony Jamesa. – Ważna kwestia, Sharon.

- Słucham uważnie, starając się nie zwracać uwagi na głupkowaty wyraz twarzy tego idioty w okularach.

- Zacnie. W takim razie, czy ty, moja droga, wiesz, kim jest postać epicka, zwana Królem Julianem?

- Oczywiście! – krzyknęła Sharon z nieoczekiwanym entuzjazmem. – To najbardziejzajebiściejsza postać na świecie!

- Nareszcie ktoś normalny! – Will odetchnął z ulgą i uśmiechem, który najwidoczniej nie schodził z jego twarzy. – Ogarniasz, że ci debile nigdy o nim nie słyszeli?

- Boże… Co za marynowane cielęta… Dobrze, trzeba ich oświecić.

Przez następną godzinę dwójka mugolaków opowiadała nic nie rozumiejącym czarodziejom czystej krwi, dzieje tej kreskówkowej postaci. W międzyczasie Margaret opuściła przedział.

Jakby ktoś nie wiedział, Król Julian bardzo zbliża do siebie ludzi. Gdy tylko któreś z nich napomknęło o jego śmiesznym tekście, inne sobie przypominało zabawną anegdotę.

Szybko się dowiedzieli, że o ile Will nie miał wcześniej do czynienia z magią, tak Sharon, mieszkając na tej samej ulicy, na której stał Dziurawy Kocioł, zaczęła coś podejrzewać. Nie dość, że widziała pub, którzy wszyscy zwykli ignorować, to pijani czarodzieje od czasu do czasu przyciągali jej uwagę (pijani czarodzieje naprawdę przyciągają uwagę).

No, a dzięki sąsiedztwu ulicy pokątnej i braku wyjazdów w wakacje dogłębnie poznała Świat Czarodziejów.

Kiedy się dowiedziała, że James jest synem TEGO Harry’ego Pottera, zaczęła go dogłębnie wypytywać o ojca.

Co przecież było najnormalniejsze w świecie.

Tylko Alex siedział cicho, gdy rozmawiali o rodzinie. Wolał się nie odzywać, jeszcze James by napomknął o jego mamie, a wówczas wszystko by było stracone. Od razu cała kompania, poza Jamesem, który miał głęboko gdzieś jego pochodzenie (miałam na myśli nos, wy zboczuszki jedne…), zaczęłaby się zachowywać wobec niego grzecznie i oficjalnie.

A on miał serdecznie dosyć oficjalności. Chciał być normalnym uczniem.

- Dobra, koniec o pochodzeniu, bo zaraz zwymiotuję wiadomościami o moim cudownym tatusiu! – James taktownie zmienił temat.

- Dobra… - Sharon przeszukała swoją pamięć, gdy nagle oczy jej zabłysły. – Słyszałam, że w Hogwarcie roi się od wszelkiego rodzaju tajnych przejść.

- Acha. – James szybko przyłączył się do rozmowy. – Słyszałem dużo o nich. Pewnie nie wpadlibyście, gdzie się niektóre znajdują…

- Och, czyżby? – oburzyła się nagle Sharon. – Wątpisz w moje umiejętności?

- Eee… - wtrącił się Alex. – Nie to, żeby coś, ale wiesz… do niektórych potrzeba haseł…

- Spytam jeszcze raz: wątpisz w moje umiejętności dedukcji, frajerze?

Jej dwukolorowe tęczówki przewiercały chłopaka na wylot.

- Co? Nie!  - Alex, zwykle nie bojący się niczego, nagle śmiertelnie przestraszył się rudowłosej. - Sugeruję tylko, że to nie jest takie proste!

- Super! – krzyknął entuzjastycznie Will, chcąc przerwać wiszącą w powietrzu kłótnię. – Uwielbiam nieproste rzeczy! Zróbmy to! To kiedy…?

Zapadła chwila ciszy, ale Alex szybko zdecydował.

- Zgadamy się. Najpierw musimy zorientować się, gdzie są normalne korytarze, potem pomyślimy o tych ukrytych.

- Jej! – Will przytulił kolegę. – Dodaję do twojej głowy jeszcze 1/10! Od teraz, myślicielu, nie jesteś półgłówkiem, ale…

- Dokładnie 3/5-główkiem! – dokończyła razem z nim Sharon.

- Czyli teraz mamy już trzy osoby umiejące dodawać! – oznajmił Will głosem Króla Juliana. – James, masz największe szanse na tego idiotę roku!